~Contest~ ~Merry Christmas and a Happy new year!~

Star’s Night

Elk jaar opnieuw begint de sneeuw weer te vallen in minuscule vlokken. Tot een witte deken de wereld bedekt, zo dik soms dat je er wel een muislengte in weg kan zakken. Ook in onze wereld was de winter gekomen, zodat nu niet alleen de Snowy Peaks een witte uitzondering waren. Niet veel katten hielden van de sneeuw en de kou, al waren ze het over één ding eens: dit seizoen was de moeite waard. Hoewel de kou de meesten binnenhield, kwamen de katten nu naar buiten, alle rassen verzamelden zich in vrede rond de Hoge Spar, de grootste boom in het bos. De kou kon hem niet kaal krijgen en de met sneeuw bedekte takken straalden een eerbiedige rust uit. Vechten was nutteloos in dit seizoen. Toch was de spanning een paar dagen voor deze meeting te snijden: één kat mocht een waardige taak vervullen. Het enige verhaal dat iedereen kende, het verhaal waar kits van smulden en zelfs ouderen van hielden, werd door de gekozene verteld. Star’s Night.
Tientallen pootafdrukken leidden naar de Hoge Spar. Het was tijd. Snorrend sloot Breeze haar ogen. De oude Irmus zat rechtop voor de Hoge Spar. Deze keer mocht zij het verhaal vertellen. Iedereen was er zo ondertussen. Voor één keer lagen alle katten vredig naast elkaar, hun blik op de gerespecteerde Breeze gericht. Vroeger was ze zo snel als de wind; nu leefde ze in tevredenheid als een kabbelend beekje. Breeze keek om zich heen en legde ieder die nog sprak het zwijgen op met haar ijsblauwe ogen. Ze schraapte haar keel en negeerde een vallende vlok die op haar neus landde. ‘Beste Avira. Beste Nevida, beste Irmus en beste Skugga. Welkom en bedankt voor jullie komst op deze koude dag. Moge het vuur van onze zielen warmte brengen.’ Dit waren de traditionele woorden, de woorden die iedere winter tot de top van de Hoge Spar galmden en het verhaal aankondigden. De stilte om Breeze heen was bijna ultiem, op een licht briesje na dat de takken liet ritselen en Breeze bij de werkelijkheid hield. Ze liet de woorden even inwerkend voor ze verderging. ‘We weten waarom we hier allemaal zijn,’ zei ze met een glimlach. ‘Het is tijd voor.. Star’s Night.’

‘Hoog op de Snowy Peaks, waar zelfs de vleugels van Avira hen niet kunnen dragen, staat een grot, altijd overdekt met sneeuw. Daar, in het doolhof van gangen die naar een kamer diep in de grot leiden, woont Star. Niemand weet wie hij is, of hoe hij eruit ziet. Wat we wel weten… Een paar dagen voordat er een nieuw jaar begint, voordat de natuur haar cyclus opnieuw laat beginnen, doet iedere kat een wens. Ongeacht zijn leeftijd of ras, iedere wens komt bij Star. Hij zal iedere goede ziel geluk, hoop en hartenvuur schenken, en de kracht om de weg van het lot te bewandelen. Wie weet komt je wens wel uit… Ook dit jaar weer deden de Nightstalkers een wens, soms vol vriendschap en liefde, soms vol blijdschap en hoop. Een jonge Nevida, Sain, had zijn blik hoopvol op de Snowy Peaks gericht. Als Star echt bestond, zou zijn wens misschien verhoord worden. Zijn groene ogen richtten zich op de witte poes naast hem, die net haar wens had gepreveld. “Snowflake,” Sain stootte haar aan. “Laten we gaan wandelen buiten,” mauwde hij opgewekt. Snowflake’s gele ogen openden zich langzaam toen ze knikte. “Maar niet te lang, Sain. We moeten wel op tijd terug zijn om Star’s Night te vieren met de andere Nevida,”glimlachte ze. Sain schudde zijn kop en rekte zich snel uit. “Het sneeuwt toch niet, Snow,” zei hij, waarna hij vrolijk wegliep, uit de bescherming van de schuilplaats van een groepje Nevida. Ze besloten niets te zeggen: ze zouden snel terug zijn. Een koel briesje streek over zijn vacht. Sain keek even om. Zonder Snowflake was er niets aan. Zodra haar witte staart langs zijn roodbruine vacht streek begon hij weer te lopen. Twee paar pootafdrukken vielen nauwelijks op. Ze zagen the Snowy Peaks voor hen oprijzen toen ze de Hoge Spar naderden. Sain keek even vol bewondering naar boven, naar de boom die nog veel groter zou worden. Ook Snowflake keek even vol eerbied op. Het koude briesje was sterker geworden. “Laten we even bij de Spar gaan zitten, misschien is het daar iets minder koud,” klonk Snowflake’s stem naast Sain. Hij haalde zijn schouders op en liep achter de bijna onzichtbare poes aan. Zij nestelde zich in een holte tussen de wortels. “Ja, het briesje is minder sterk hier,” concludeerde Sain. Hij bleef zitten, vlak naast haar. Een stilte viel tussen hen, maar hun ogen haakten in elkaar. “Hé… Nevida…” Sain keek geschrokken om zich heen. “Hoorde jij dat ook?” Snowflake knikte. “Maar ik zie niets.” Plots zag Sain beweging. Hij ging wat dichterbij Snowflake staan. “Nevida… Hier…” Een kattengedaante maakte zich los uit de schaduwen rond de boom. Sain zette acuut zijn haren op. “Skugga! Wat moet je?” Snowflake siste zacht. “We hebben je hulp nodig, jonge Nevida. Star wacht op je. De Avira komen jullie zo halen.” De Skugga draaide zich om en verdween weer in de schaduwen waar hij uit vandaan was gekomen. “Wacht!..” Sain rende haar een stukje achterna, maar het had geen zin. “Star? Hulp nodig?” Snowflake’s vragen riepen nog meer vragen op. Sain draaide zich naar haar toe. “Ik snap er niets van,” zei hij. “Star heeft toch geen hulp nodig? Hij is een legende!” Sain keek vragend naar Snowflake, maar zij was afgeleid. Snel volgde Sain haar blik om twee Avira te zien aankomen. “Avira!” Sain’s ogen gingen wijd open. “Heeft de Skugga…” Één van de Avira liep naar hen toe en klom op een wortel. “Op onze rug, Nevida. De tijd dringt.” Sain sperde zijn bek net open om te protesteren toen Snowflake opstond, met glinsterende ogen. “Kom op, Sain! We gaan!” Met een zwiep van haar staart stapte ze op de Avira af. Sain zuchtte en sloot zijn bek. De Avira konden enkele seconden later opstijgen, hoewel hun last groter was dan voorheen. Hun stevige vleugels werden ondersteund door het briesje dat weer sterker was geworden. “Klaar?” vroegen de Avira. Sain’s antwoord ging verloren in het geruis van de wind langs de kattenvleugels. Hoelang het duurde wist Sain niet, maar al snel waren ze op weg naar – zo leek het tenminste – de toppen van de Snowy Peaks. Zo ver konden de Avira echter niet komen. Ze landden ergens midden in de sneeuw, in een wit niemandsland. “Wij kunnen jullie niet verder brengen voor het te laat is,” meldde een Avira. “Ik kan dat wel,” klonk een nieuwe stem. Een Irmus kwam tevoorschijn. Ze knikte naar de twee Avira. “Ik neem het over, jongens. Moge het nog niet te laat zijn.” Sain keek haar vragend aan. “Te laat? Waar-“ De Irmus was al begonnen met lopen. “Kom Sain, snel, of we zijn haar kwijt!” Snowflake wenkte Sain met haar staart. Hij knikte en begon te rennen met Snowflake vlak voor hem. Waarom? Waarom hij en Snowflake? Maar de sneeuw die in zijn gezicht woei liet hem slechts de gedachtes aan het volgen van de Irmus. “We zijn er bijna,” meldde ze na een tijdje. “En de Avira?” vroeg Sain nadat de Irmus wat langzamer was gaan lopen. “Wat is er?” vroeg Snowflake tegelijkertijd. De Irmus keek niet eens om. “De Gevleugelden zullen ons volgen, zij het in hun eigen tempo.” De blik van de grijze poes gleed naar Snowflake toen ze toch omkeek. “We zijn bijna bij de grot van Star,” zei ze, haar antwoord simpel en direct. “Loop alsjeblieft door. Het kan niet wachten!” Weg schoot ze weer, de grot in. Werden haar poten dan nooit moe? Sain hijgde lichtjes. Snowflake was ook moe, maar gaf hem toch een duwtje tegen zijn flank. “We zijn er bijna, Sain. We mogen niet opgeven nu we een beetje moe zijn,” mauwde ze zachtjes. Haar gele ogen gaven hem de kracht om door te gaan. Ze volgden de Irmus door de talloze gangen en granieten splitsingen. Eerst was het koud geweest, maar hoe dichter ze bij het midden van de grot kwamen, hoe warmer het werd. Plots was de Irmus verdwenen in één van de gangetjes. Snowflake zette aarzelend nog een paar stappen, maar ze zag of hoorde hun gids niet meer. “Jullie zijn er..” Dezelfde zwarte Skugga verscheen weer uit de schaduwen. “Ik wist dat jullie zouden komen.”Sain staarde haar aan. “Volg me,” sprak de zwarte poes. “Het zal snel duidelijk zijn.”Nu was het Sain die een verbaasde Snowflake meetrok. Na een paar gangen kwam er een licht in beeld, als het lichtje aan het einde van de tunnel dat alle vragen op moest lossen. “Andere taken wachten op mij, jonge Nevida.” Met die woorden loste de Skugga voor de laatste keer op in het duister. Sain keek opzij, naar Snowflake. Een woordeloze overeenstemming. Een seconde verstreek voor beide katten in beweging kwamen. Nog een paar pootstappen… Sain knipperde heftig tegen de plotse felheid van het licht. “Ho, ho, ho! Geen stap verder!” Een grote kater stond voor hen, onduidelijk van welk ras. “Ik ben Star, maar jullie weten ongetwijfeld wel wie ik ben en wat ik doe. Welkom Sain, Snowflake,” baste zijn zware stem door de ruimte. Sain keek verbaasd om zich heen, te verbaasd om zich af te vragen hoe de kat zijn naam wist. “Jullie weten ongetwijfeld waarom jullie hier zijn, hier in mijn werkplaats.” Star lachte kort toen hij wachtte op een antwoord. Sain en Snowflake schudden verbaasd hun kop. Star slaakte een zucht. “Laat me het uitleggen. Wij zorgen voor het geluk en de hoop onder de Nightstalkers. We werken in vrede. De Skugga, zij helpen me als boodschappers. De Avira brengen en halen. De Irmus regelen, de Nevida weten… iedereen is even belangrijk. Ik doe dit al zo lang.” Star zweeg even. “Wat is er dan?” Snowflake’s stem doorbrak de korte stilte die als pasgevallen sneeuw tussen hen in lag. Star’s heldere blik zocht haar ogen. “Het geloof, jonge Nevida, het geloof. Jullie geloven nog, de jongeren… Het geloof slijt. Hoe kan ik doorgaan als jullie niet meer geloven?” Er klonk een klein beetje wanhoop door in zijn stem. Sain deed een halve stap naar voren. “Waarom hebt u ons daarvoor uitgekozen? Er zijn andere rassen.. zij hebben ook geloof!” “Jonge Sain… omdat jullie wensen het lot een handje zouden helpen, mij ook.” Geschrokken keek Sain even opzij naar Snowflake en toen weer naar Star. Wist hij dat… “Ga terug, Nightstalkers. Ga terug en vertel mijn verhaal, voor het te laat is…” Star wenkte naar de grijze Irmus die zomaar verdwenen was. “De Schaduw wilde het graag overnemen. Ze brengt jullie niet terug.. dus heeft ze jullie het laatste stukje gegidst,” verontschuldigde ze zich met een grijns. Snowflake keek onzeker naar Sain. “Komt het goed, Sain?” Sain knikte. “Zolang ik jou heb…” Snowflake glimlachte. “Zolang we elkaar hebben,” corrigeerde ze hem. “Dan komt alles goed.” De reis die hen buiten de grot bracht ging een stuk sneller voorbij dan de heenreis. Nu was er een doel dat bezield moest worden. Buiten de grot nam de Irmus afscheid en liet hen over aan de Avira. Sain keek bezorgd naar beneden. Het was erg ver weg.. “Naar beneden gaat sneller, Nevida,” lachte de ene Avira, waarna de andere toevoegde:”Met een beetje geluk zijn jullie voor Star’s Night begint beneden aan Snowy Peaks.” De stevige bries was een flinke zijwind geworden, die de sneeuw hard tegen hen aanjoeg. De Avira zwoegden echter stug door, tot een stukje boven de voet van de Snowy Peaks. “Verder kunnen we niet,” mauwde één van hen vermoeid. “Succes, dappere Nevida,” zei de andere, waarna ze rustig gingen zitten. “Alleen verder dus,” zei Snowflake. Sain gaf haar een geruststellend kopje. “We kunnen het…” Gestaag stapten ze door. Hun pootafdrukken werden ondergesneeuwd, zodat geen van beide meer wist waar ze liepen. ”Ik zie de Hoge Spar,” riep Snowflake op een gegeven moment blij uit. “We zijn er dus bijna!” viel Sain haar bij. Zijn poten trilden lichtjes van vermoeidheid. Waarom kwam die altijd pas als het doel bijna gehaald was? Ook Snowflake’s ogen dreigden dicht te vallen. De laatste stappen leidden haar naar de holte tussen de stevige wortels van de Hoge Spar. “Koud…” bibberde ze, uitgeput. Sain kroop dicht tegen haar aan, voor de warmte. Al snel begon de sneeuw zich rond hen te verzamelen. Geen zacht briesje meer, een sneeuwstorm. “Weet je, Snowflake,” mompelde Sain zachtjes, nu de sneeuw langzaam ophield met razen maar hen bijna compleet bedekte. “Mijn wens was om bij jou te zijn.” Hij zocht haar gele ogen. “Dat was ook mijn wens,” prevelde Snowflake in zijn oor. “Nu is het waar-“ “Sain! Snow!” Een bezorgde stem doorboorde alles. “Jullie zijn veilig! Ik dacht dat we jullie kwijt waren! Waar zijn jullie geweest?” Sneeuw werd van hen afgeschraapt. “Tale,” zei Snowflake. “Je gelooft ons nooit…” Tale snoof. “Die andere rassen, hé. Welke heeft jullie ontvoerd?” “Geen!” Sain klonk bijna verbaasd. “Natuurlijk.” Tale schudde zijn kop. “We hebben hen hier naartoe laten komen om te biechten. Jullie mogen vast niets zeggen. Wees maar niet bang, alles komt goed.” Sain sprong geschrokken op. Snowflake schudde de sneeuw uit haar vacht. Allerlei katten kwamen aangelopen. Zodra ze er allemaal waren sprong Tale op een wortel. “Wie heeft onze geliefde Sain en Snowflake vastgehouden? Ze hebben hard moeten rennen, aan hun conditie te zien.” Een verontwaardigd gemompel steeg op. Een Skugga deed een stap naar voren. “Ben je gek geworden, Nevida? Niemand zou zoiets doen!” Tale wilde haar tegenspreken toen Snowflake en Sain voor hem sprongen. “Sain en ik moeten iets vertellen…”
Breeze pauzeerde even om een diepe ademteug te nemen. Alle aanwezigen staarden haar verwachtingsvol aan. Na zoveel keren was het verhaal nog steeds betoverend. Breeze glimlachte. ‘Zo kwam het dat alle Nightstalkers Star’s verhaal hoorden. De ruzie werd bijgelegd en een hernieuwd geloof verbond ieders hart. Vanaf dat moment kwamen alle rassen voor één avond in de winter bij elkaar onder de Hoge Spar om ‘Star’s Night’ te horen. Wij hebben de eer deze traditie levend te houden. Ik dank jullie allen voor het kiezen van deze oude Irmus om dit verhaal ten gehore te brengen. Mogen jullie wensen waarheid worden!’ Breeze boog haar kop als teken van respect en ging rustig liggen onder de Hoge Spar. Haar ijsblauwe ogen keken omhoog naar de Snowy Peaks. Een zacht briesje waaide ernaartoe. Breeze sloot haar haar ogen en wenste met heel haar hart.. Dat dit verhaal nog lang mag blijven bestaan.
~Merry Star’s Night!