Aura,s Broken Dream.

Een klein schattig musje streek neer op een grote tak van een boom. Het beestje tjilpte en hupte op en neer op de tak. Hij zag een klein bosje met besjes en hupte en vrolijk naar toe het beestje nam een klein hapje van een van de bessen en zijn ogen weden groot van de heerlijkheid van de besjes. maar opeens zag je het beestje ineenkrimpen en angstig om zich heen kijken. hij schudde met zijn vleugeltjes om het koude water af te schudden. het was het koude water van de storm die was gaan liggen het vogeltje klapte met zijn vleugels en keek toen nog angstiger rond en vloog toen uiteindelijk paniekerig weg. waar het vogeltje bang voor was geweest naderde erg snel in looppas. ,,we gaan naar beneden en zien de tak voorbijgaan en we zien 3 katten verschijnen. het waren 3 Nevida katten een hele grote zwarte met lange grove haren en vlam gevende dreigende ogen. daarna duidelijk de kleinste een bruine poes met haar ogen vol angst en weemoed, haar angst kon je ook vanaf ver ruiken haar oren ver naar achter en haar staart achter zich aan slepend. ze was overduidelijk niet op haar gemak. en de laatste kat bijna net zo root als de eerste was een grote bruine kat die gehoorzaam achteraan liep en zich stil hield zijn poten zakte weg in de papperige modder. en zijn staart zwaaide behoedzaam heen en weer terwijl hij geïnteresseerd naar de poes staarde. maar iedereen hield zich stil ijzig stil. die stilte, die stilte was niet om uit te houden. je hoorde alleen de poot stappen van de katten en het sommige gejammer van de poes. verder hoorde je niks geen vogel geen geritsel van een muis niet eens de vogel die net was weggevlogen.
uiteindelijk kwamen de drie doorweekte katten van de regen uit op een grote open plek met een grote rots die er uitstak aan het hoofd van de plek in de grot zat een hol en daarboven een zogezegde spreekplek. aan de rand had je het bos waar de katten uit vandaan kwamen ze hadden een heel eind gelopen van uit het Pine Forest. ze hadden vele landschappen doorgestoken en overlopen om hier te komen. en de achterste kater zag en uitgeput uit, hij had zo te zien niet in een keer zo,n afstand vaker afgelegd. terwijl de andere kater ijzig en bedorven uit zijn ogen keek. aan de rand van de plek zaten katten in verschillende maten toe te kijken naar het tafereel. ( niet echt maar anders staat het zo knullig ^^'') de drie katten waren nu de open plek op gelopen.de zwarte kater begon te spreken naar de twee katten '' blijf hier staan, Broken let op haar!.'' hij liep naar de rots en sprong er op liep toen via het paadje omhoog naar de spreekplek. '' katten van The Scars wij hebben er een nieuw lid bij! zij is hier niet vrijwillig zoals jullie zien. wij zullen haar hier de weg wijs maken tot die tijd raak je haar met geen klouw aan aleen met mijn toestemming!'' de kater sprong weer van rots af in een keer van de spreekplek naar de open plek. en liep gebuust op de poes af. '' Aura ik weet dat je dit niet vrijwillig doet, in tegen deel zelfs. tot die tijd kan en zal ik je dus niet vertrouwen je zult tot die tijd voor een deel gevangene zijn.'' en mt zijn neus wees hij naar de rechter kant van het kamp. er was een klein hol te zien met takken er voor. je kon door de takken een klein gat zien waar zonlicht door heen scheen het was te klein voor welke kat dan ook. het was niet groot maar wel comfortabel met een opgemaakt mosbed er in en een plekje waar via het bergwater een gat ontstond en in een kleine kuil kwam. er zat ook een touw vast van mensen die hier ooit waren geweest maar het zat vast gegroeid in de muur. het zag er best mooi uit maar hij wist dat het haar niet perfectie zou geven. Dark keek Aura weer aan, dit moest of zij of hij het nou wilde of niet maar Dark raakte Aura,s neus aan en sprak de woorde. '' Welkom Aura, niew lid van The Scars.''

Aura

Haar poten deden verschrikkelijk pijn, ze had al een tijd gelopen, maar dit was belachelijk. Telkens als ze een beetje achter begon te lopen, zorgde ze dat ze weer bij kwam, ze wou ver uit de buurt blijven van Broken, maar ook van Dark. Dat bleek aardig moeilijk te zijn, maar ze zorgde dat ze meestal in het midden bleef. Soms jammerde ze zachtjes dat ze echt niet meer kon, ze was uitgeput, doodmoe. Haar ogen stonden glazig en haar vacht was redelijk dof. Haar pootkussentjes bloedden een beetje en waren gescheurd. Het enige wat ze op dit moment wou was rusten, zitten en rusten. Maar ze wist dat die vrijheid haar niet gegund was. Geen enkele vrijheid was haar op dit moment gegund. Ze wierp een vuile blik op Dark en blies zachtjes wat onverstaanbaars tussen haar tanden door. Al snel was de beschutting van the pine forest verdwenen en open vlaktes strekten zich uit. Ze legde haar oren opnieuw plat in haar nek, ze hield er niet van om onbeschut te zijn, haar instinct zei daar nee tegen, maar zijzelf ook. Ze wist dat ze vreselijk in het nadeel was en voelde zich ook zeer ongemakkelijk. Ze keek naar een kleine mus die angstig wegfladderde, hij was wel vrij, vrij om te gaan en te staan waar hij wou. Waarom was die vrijheid haar niet gegund? Waarom moest ze Dark nou zijn tegen gekomen? Een zachte maar droge snik kwam even uit haar keelgat. Ze wou weg, weg bij Dark, weg bij Broken, weg bij the Scars. Ze keek eventjes argwanend maar bang naar Broken die achter haar liep. Op de een of andere manier joeg hij haar de stuipen op het lijf, ze wou ver bij hem uit de buurt blijven. Maar dat wou ze ook bij Dark, ze wou hier gewoon weg, maar haar poten hadden er de kracht niet meer voor. Ze voelden pijnlijk en broos aan, ze kon alleen maar doorlopen, ze had geen keus.
Plots voelde ze nog meer blikken in haar vacht prikken, deze begon weer zacht omhoog te rijzen. Schuw keek ze om zich heen, ze zag meer katten. Alle hoop op ontsnappen begon te vervliegen en ze kneep haar ogen eventjes dicht. Ze draaide haar kop weg, ze wou de katten niet aan kijken, haar oren nog altijd plat in haar nek gelegd, ze had het idee dat haar poten haar nauwelijks nog konden dragen. Dark begon te spreken op een harde toon, 'Blijf hier staan, Broken let op haar!' Aura trok haar bovenlip even op naar hem en Broken. Ze keek naar Dark met een mengeling van angst en rebelsheid. 'Katten van The Scars, wij hebben er een nieuw lid bij! Zij is hier niet vrijwillig zoals jullie zien. Wij zullen haar hier de weg wijs maken tot die tijd raak je haar met geen klauw aan alleen met mijn toestemming!' Sprak Dark met luide stem. Aura trok haar bovenlip op, 'Ik ben je eigendom niet...' Siste ze tussen op elkaar geklemde tanden door, bijna onverstaanbaar. Haar staart zwiepte nerveus heen en weer. Dark sprong naar beneden en liep op haar af, 'Aura ik weet dat je dit niet vrijwillig doet, in tegen deel zelfs. tot die tijd kan en zal ik je dus niet vertrouwen je zult tot die tijd voor een deel gevangene zijn.' Sprak Dark, 'Welkom Aura, niew lid van The Scars.' Hij raakte haar neus aan met de zijne, maar Aura trok haar kop geschrokken terug van de plotselinge aanraking, ze voelde zich bedreigd en bang, 'Nee... Ik wil hier niet zijn, laat me gaan, je kunt me zo lang opsluiten als je wilt, maar ik zal je nooit als mijn leider accepteren en nimmer naar je luisteren,' Miauwde Aura zachtjes, haar stem trilde van angst en haar groenblauwe ogen waren eveneens donker van angst. Haar staart hing nog altijd op de grond uit wanhoop en haar poten trilden. Ze zette een stap achteruit en ze hield haar kop laag, ze moest hier weg, zo snel mogelijk. Ze moest op hetzelfde moment ook van zichzelf op Broken letten, ze vertrouwde hem niet. Ze moest hem in de gaten houden. Maar op dit moment moest ze ook op Dark letten, bang dat haar onverwachte beweging en haar woorden hem kwaad hadden gemaakt. De krassen op haar schouders die hij haar eerder had bezorgd prikten en schrijnden, het zou haar niet verbazen als ze ontstoken waren geraakt. Geweldig, nog meer littekens. De rebelsheid was weer uit haar ogen verdwenen, alleen nog angst en verwarring was over. Ze wou niet in die donkere kleine gevangenis zitten, en dat touw beviel haar nog minder. Maar ze wou liever daar zitten dan naar Dark luisteren, en eigenlijk... Daar zat ze ook redelijk veilig.

'Nee... Ik wil hier niet zijn, laat me gaan, je kunt me zo lang opsluiten als je wilt, maar ik zal je nooit als mijn leider accepteren en nimmer naar je luisteren,' hij dacht aan de gene die dat ook had gezegd, maar hij draaide zijn kop naar haar om. en hij snauwde tegen haar en terwijl hij had zei had hij zijn bovenlip opgetrokken zodat je zijn scherpe grote tanden kon zien blikkeren in het opgaan ziende zonlicht. '' jij zult naar mij luisteren poesje! en of je me dan als je leider ziet kan me geen reed schelen!'' hij zwiepte ongeduldig met z,n staarde en zijn verstikkend adem hijgde in Aura,s gezicht. maar toen trok hij zijn kop terug. en sloeg zijn ogen neer. ze was niet de enige die verward was hij wist wel dat hij in de knoop zat met zichzelf. je kon ook een blik van verdriet zien in de ogen van de grote kater. dat ene ogenblik, een ogenblik zonder die wrekende ogen ze waren nu zacht en vol verdriet. niet wetend of Aura het had gezien maar hij was niet voor niets zo,n woesteling. dat lag niet aan hem maar aan zijn verleden. hij schudde zijn kop en keek toen weer ijzig als altijd hij hief zijn kop op en sprak toen '' Aura zo te horen zal ik je inderdaad dus niet vertrouwen en je zou snel kunnen ontsnappen als ik even niet plet daarom kom jij onder begeleiding'' hij wierp een snelle blik op Broken die hem verwachtingsvol aankeek. Dark liep een beetje om Aura heen. '' ja Aura je begrijpt, je komt dat echt en niet zomaar iemand zal jou deze barre dagen van je leven begeleiden..'' hij stapte langzaam maar laag. Met een gemeen blikje keek hij Aura aan en liep in de richting van Broken. Dark ging naast zijn volgeling zitten en zwiepte met zijn staart ze zou op dit moment toch onmogelijk kunnen ontsnappen. dat het pluspunt was dat de twee katers voor de ingang zaten en de rest van de plek omringt was door een rotsige grijze muur. ''ja je raad het al, jou mentor/begeleider word Broken! hehehe...'' hij keek haar met een valse blik aan. en Broken keek verrast op. Broken had het wel een beetje verwacht maar dat zijn meester het echt aan hem zou overlaten had hij echt niet verwacht. hij liep op Aura af en had een geniepige blik in zijn ogen. '' hey, hoe zeg je dat.? hulpje van me? hahaha'' Dark lachte gemeen en keek haar vals aan. ze zou hem toch nooit aanvallen.

(Hj zit een beetje door elkaar maar het was voor mij makkelijker.)

Aura

Aura trok haar kop opnieuw terug van schrik en angst toen hij dichterbij kwam, haar nagels dit keer uit geklapt, maar ze durfde ze niet te gebruiken. 'Jij zult naar mij luisteren poesje! en of je me dan als je leider ziet kan me geen reet schelen!' Zijn stem klonk hard en kil. Aura kneep haar blauwgroene ogen tot spleetjes en haar staart zwiepte een maal heen en weer, 'In je dromen..' Siste ze terug als antwoord. Haar staart zwiepte heen en weer om haar woorden kracht bij te zetten, maar ze zag eventjes, zo kort als een hartslag, iets anders in Dark's ogen. Verdriet? Pijn? Angst? Ze kon het niet plaatsen, maar veel tijd kreeg ze er ook niet voor, Dark's verstikkende adem werd weer in haar gezicht geblazen en zijn altijd zo ijzige blik was weer terug, misschien had ze het zich verbeeld? Veel tijd om erover na te denken had Aura niet, haar nekharen rezen weer overeind en ze zette zich schrap, hij zou haar toch niet gaan aanvallen? Nee toch? Haar staart zwiepte heen en weer van nervositeit en angst. 'Aura zo te horen zal ik je inderdaad dus niet vertrouwen en je zou snel kunnen ontsnappen als ik even niet plet daarom kom jij onder begeleiding' Aura schrok even en blies weer, ze had de snelle blik tussen Dark en Broken zeker niet gemist. 'Nooit..' siste ze zachtjes met een zwiep van haar staart. Dark keek haar geniepig aan en Aura slikte eventjes, dit kon nooit veel goeds betekenen voor haar. Dark liep in de richting van Broken, de kater die ze nog minder vertrouwde dan hij. 'ja je raad het al, jou mentor/begeleider word Broken! hehehe...' Miauwde Dark theatraal, Aura legde haar oren plat in haar nek, nee niet Broken! wou ze luidop jammeren, maar ze deed het niet. Haar keel leek dichtgeschroefd. Hield haar kop laag en staarde fel naar Broken, de kater was een stuk groter dan zijzelf en dat beviel haar helemaal niks, haar nagels hield ze voor de zekerheid uitgeklapt, voor het geval dat. Ze vertrouwde de kater met geen haar op haar vacht. 'Hey, hoe zeg je dat? Hulpje van me?' Broken begon te lachen, net zoals Dark. Aura wierp een vurige blik op Dark en keek daarna weer met een rebelse maar angstige blik naar Broken, 'Hoe zal ik het eens zeggen.. Denk maar niet dat ik ook maar een order van je aanneem of naar je zal luisteren, In. Je. Dromen.' Miauwde ze fel, maar toch met een angstige ondertoon. Ze stapte pas voor pas achteruit met haar oren plat in haar nek gelegd.

-sorry, kort maar ik heb haast/inspiloos-

'Hoe zal ik het eens zeggen.. Denk maar niet dat ik ook maar een order van je aanneem of naar je zal luisteren, In. Je. Dromen.' Broken keek haar sluw aan en kneep zijn ogen tot spleetjes. '' Nou ik denk dat je dan maar in mijn droom leeft, want ik ben toch echt aangewezen om jou te begeleiden of je het nou wilt of niet!'' er verscheen een gemene lach op gezicht en voegde er aan toe '' en weetje, Ik.. ben. heus. niet. bang. om jou.. pijn te doen!!'' ik ben niet zoals mijn meester hij heeft eigenlijk wel wat respect voor je en beschermd je ook een beetje omdat hij daar mee bedoelt dat hij niks aan je hebt maar weetje? ik ben niet zo!!,'' hij keek haar vals en gemeen aan met een grote glimlach van genot over haar angst.




Dark keek naar Aura en Broken ze redde zich wel dacht hij, Dark kon niet verstaan wat de kater tegen haar zei maar dat maakte hem ook niet uit hij liep wel nog even naar ze toe en gaf ze een knik. '' Broken het maakt me niet uit wat je uitspookt. breng Aura in iedergeval nu naar haar cel. en bewaak haar als je begeleider zijnde.'' met een zwiep van zijn staart liep hij door. niet geïnteresseerd in wat Aura er nog over te zeggen had. hij liep naar zijn hol en ging naar binnen hij had het niet meer en had rust nodig. Voor Broken en Aura verdween hij in het duister.

Aura

Aura trok haar bovenlip op, ze was het hier totaal niet mee eens. Haar staart zwiepte heen en weer van irritatie en angst en ze had al haar spieren aangespannen. Ze voelde zich pijnlijk en beurs van de lange tocht die ze had moeten doormaken. Broken keek haar sluw aan, maar Aura keek vuil terug, haar staart was twee keer zo dik geworden van de onrust en de paniek die ze voelde en ze had haar ogen tot spleetjes geknepen. 'Nou ik denk dat je dan maar in mijn droom leeft, want ik ben toch echt aangewezen om jou te begeleiden of je het nou wilt of niet!' Miauwde Broken hard, een gemene lach verschreen op zijn gezicht. Ze opende haar bek om een antwoord te geven maar hij praatte verder, 'en weetje, Ik.. ben. heus. niet. bang. om jou.. Pijn te doen!' Aura legde haar oren plat in haar nek en zette een pas naarachter, ze slikte duidelijk hoorbaar en begon nu aardig bang te worden, 'Ik ben niet zoals mijn meester hij heeft eigenlijk wel wat respect voor je en beschermd je ook een beetje omdat hij daar mee bedoelt dat hij niks aan je hebt maar weetje? ik ben niet zo!' Vervolgde Broken. Aura sperde haar ogen geschrokken open, 'Waag het niet om me ook maar met een klauw aan te raken!' Miauwde ze geschrokken, mede van zijn gemene glimlach. 'Broken het maakt me niet uit wat je uitspookt. breng Aura in iedergeval nu naar haar cel. en bewaak haar als je begeleider zijnde.' Hoorde hij Dark miauwen. Aura liet haar oren hangen toen ze naar de kleine gevangenis keek en zette op trillende poten een stap weg bij de gevangenis, ze hield niet van kleine ruimtes, ze kon er niet tegen. Ze had haar kop laag gehouden terwijl ze zichzelf steeds verder van het gevang probeerde te verwijderen.

Broken keek haar aan en deed zijn ogen. dicht hij veranderde een beetje hij kon nu veel meer want meester was weg. '' meester is machtig je moet naar hem luisteren! jij hebt geen enig idee wat hij heeft meegemaakt.'' hij keek richting Dark,s hol. met een zwiep van zijn staart gaf hij aan dat ze hem moest volgen. hij wist dat Aura had verwacht dat hij gebruikelijke diepe ijzig kille blik in zijn ogen had maar in plaats daarvan had hij die niet maar stonden ze zacht en zorgzaam zelfs bijna vriendelijk. je kon aan hem zien dat hij haar wat te vertellen had. '' het lijkt soms maar zo dat we allemaal zo kil en harteloos zijn. maar we hebben allemaal onze redenen. met mijn meester op de top. zijn leven is niet altijd zo geweest'' hij bleef kijken naar het hol. maar toen keek hij weer naar Aura '' Dark is niet altijd zo geweest.'' en nogmaals trok Broken met z,n staart om aan te geven dat ze hem moest volgen. maar niet in de richting van de cel maar in de richting van een kleine open gang die te zien was en naar een ander gedeelte leiden. Maar Broken zag de onzekerheid in Aura,s ogen. '' Aura je zult me nu ven moeten vertrouwen ik ben misschien een creep ik heb gewoon mijn momenten, dan kan ik zijn zoals ik net was maar op dit moment en nu moet ik je iets vertellen en ik zal je werkelijk niks doen.''

Aura

Haar staart zwiepte nog altijd nerveus heen en weer en zacht geblaas ontsnapte opnieuw uit haar keel. 'Meester is machtig, je moet naar hem luisteren! Jij hebt geen enig idee wat hij heeft meegemaakt.' Miauwde Broken. 'Nou mijn leven is rozengeur en manenschijn geweest,' gromde Aura binnensmonds, 'Sorry hoor, maar ik ben degene die hier ontvoerd is en tegen mijn wil is! Ik denk dat ik toch echt wel het recht heb om het er niet mee eens te zijn!' Reageerde ze. Aarzelend volgde ze Broken, vluchtig dacht ze erover na om opnieuw te vluchten, maar dat zou geen zin hebben, er waren hier teveel katten, teveel katten die Dark op de voet zouden volgen. 'Het lijkt soms zo dat we allemaal zo kil en harteloos zijn, maar we hebben allemaal onze redenen, met onze meester op de top. Zijn leven is niet altijd zo geweest.' Miauwde Broken, daarna keek hij haar aan, 'Dark is niet altijd zo geweest.' Weer trok hij met zijn staart, een teken dat ze moest volgen. Ze staarde in de open gang, hij had bijen in zijn brein als hij dacht dat ze hem daarin ging volgen, ze zette een pas achteruit, om aan te geven dat ze het er niet mee eens was. 'Aura, je zult me nu even moeten vertrouwen, ik ben misschien een creep. Ik heb gewoon mijn momenten, dan kan ik zijn zoals ik net was maar op dit moment en nu moet ik je iets vertellen en ik zal je werkelijk niks doen.' Aura gromde wat binnensmonds en volgde hem toen, 'Als je mijn vertrouwen beschaamd dan zal ik je..' blies ze zachtjes, haar vacht wreef langs de wanden van het hol en ze voelde zich er vreselijk ongemakkelijk in, ze was eigenlijk best wel claustrophobisch.

"Nou mijn leven is rozengeur en maneschijn geweest"" hoorde Broken haar zeggen maar hij gaf er zijn aandacht niet aan. Sorry hoor, maar ik ben hier de gene die is ontvoerd tegen mijn wil in!!" Broken draaide zich om en keek haar vuil aan " Als je nou even je grote mond houd, dan houd je mijn humeur ook goed. Dus houd je brutale snater!" Hij liep de tunnel in en hoorde dat ze eerst tegenzin had maar hij had haar zo te zien wel al overgehaald. Toen ze door de tunnel liepen was er een koude stilte tussen de twee. Maar Broken moest het zeker weten dat ze ver genoeg waren zodat zijn meester hem niet zou horen, want hij wist niet of hij dit mocht vertellen maar voor Aura was dat wel het beste. Uiteindelijk kwamen ze aan het eind van de tunnel en er kwam een fel wit licht tevoorschijn dat hun ogen bijna verblinde. Maar het kwam uit op een prachtige open vlakte met gras bomen en prachtige plassen. De zon scheen er overheen en wier alleen wel veel schaduw op in te liggen. Het was een prachtige plek. Daarna sprong Broken van de kleine rotswand af en sloeg met zijn staart. Daarna keek hij weer naar achter. Naar aura. "Laat je angst maar even gaan en probeer me te vertrouwen. Want weetje Aura je weet net zo goed als ik dat je hier nog een tijd blijft en tot die tijd kun je je het je zelf het beste gewoon beseffen en het er het beste van maken." Daarna liep hij verder het landschap in. en zijn humeur was tiptop ^^

(Please please doe me een plezier en ontsnap niet ^^''.)