An sillence between the water

Angelos

Angelos stond daar, net achter een waterval, hij hoorde het water kletteren op de stukken ijs en steen eronder en eromheen. Hij zelf was er pas na tijden oefenen achter de waterval gekomen, het was een hele klus. Eerst moest hij rotsen zoeken zonder ijs, zonder water. Zodat het niet te glad was, daarna moest hij ze een voor een beklimmen en naar de volgende springen en soms viel hij pardoes in het water. Dan lag hij even te rillen van de kou voordat hij eruit kon kruipen. Maar nu naar vele malen zat hij daar tussen de stralen en spetters door aan het kijken, na aan het denken over zijn bestemming. Hij was maar een doodgewone Nevida kat, niks speciaals, niet snel of lenig, geen vleugels, alleen de vacht. De vacht die hem ondanks zijn gedachten dat hij niks had, zijn leven al meerderemalen had gered. Alleen het probleem voor hem was, hij had er alleen bescherming aan. Irmus katten konden rennen naar hun vrijheid, weg van hier, rennend over elk terrein, elk gebied hun eeuwige vrijheid tegemoet, Avira met hun vleugels konden vliegen, niet geweldig lang maar ze konden naar de meeste gebieden door de lucht. De schoonheid van al het leven datgene waar iedereen wel eens naar keek en wel bij na moest denken. Hij, hij kon zich alleen goed camoufleren in de sneeuw, ijs of grauwe landschap. Hij had geen immense vrijheid, hij zat maar vastgeketent tot bepaalde gebieden, hij was wild en vrij van gedachte, maar toch had hij niks aan zijn innerlijke aard. Hij keek weer op en tuurde door de water stralen. Enkele kleine visjes zwommen de stroom tegemoet. Angelos dacht na, hij had wel eens grote vissen gezien. Die mooie vrije vissen, zwemmend tegen de stroming, vechtend tegen hun leven. Doelend op een levensdoel aan het begin van de rivier. Hij zag de aard ervan in. Iemand kan vechten, overleven en leven, maar zal hij ooit het einde van zijn daad zien, nee. Dat einde is pas lang na zijn einde. Al meer dan twee en een half jaar, zat hij, lag hij, dacht hij na over het leven. Over zijn leven, over zijn toekomst, zijn daden, zijn doel. Niemand zou hem dat kunnen vertellen, hij zou niemand vertrouwen. Als de ene vis de ander helpt zal de ander toch vooruit komen en de ene zal achterraken, achtergelaten worden en alleen zijn. Liever alleen zwemmen dan alleen weggevoerd worden. Angelos zijn ogen schitterden eventjes helder en vol. Zijn geest schoon als een bergrivier. Hij glimlachtte en zuchtte zacht. Hij sprong weg achter de waterval en merkte toen dat het te laat was. Hij wist nu dat hij gezien moest zijn. Met zijn rug naar de plek waar hij iemand in een oogwenk had gezien zei Angelos "Moet je iets van me." Vanwege zijn eenzame bestaan sprak hij alleen in dit soort momenten, hier moesten woorden voor gebruikt worden, in ieder geval tot dat de klauwen tevoorschijn kwamen.

Feather

Silver Falls. Haar favoriete plaats. De Nevida voelde zich hier het best op haar gemak; tussen het ruisende water en de blauwe lucht. Ze hoefde niet te vliegen om ervan te genieten, ze hoefde niet te rennen om te leven. Dit leven beviel haar prima. Met een blije uitdrukking op haar gezicht liep ze verder, misschien kon ze wat vis vangen uit de waterval. Wat maakte het haar uit dat ze geen Avira was; zij vielen ontzettend op en lopend.. die vleugels sleepten maar een eind achter je aan. Dan had je die rennende Irmus nog. Als ze niet konden rennen, wat was hun leven dan nog waard? Nee, Feather was dik tevreden met wie en wat ze was. Haar pootje hing ondertussen in het water, wachtend op een prooi om langs te komen. Nieuwsgierig tuurde Feather in het water. Zou ze zo een visje tegenkomen, of was het al te koud voor de prooi? Ze bleef een paar minuten met haar pootje in het water hangen en had toen beet. Haar nagels doorboorden moeiteloos de schubben van een nietsvermoedend visje en zwiepten het op de kant. Feather snorde zachtjes; het was genoeg te eten voor vandaag. Ze had al wat muizen op. Direct begon ze de vis te verorberen; zin om hem mee te slepen had ze niet. De witte poes keek even om zich heen. Waren er nog meer katten? Nee toch, ze wilde graag alleen zijn.. maar een andere kater had haar al gezien. 'Ik moet niets van je,' antwoordde Feather rustig. 'Ik kom hier voor mezelf.' De kater was geen Avira, en ze dacht niet dat hij een Irmus was. Tenminste, dat hoopte ze.. Feather was niet zo dol op de andere soorten. Ze was het liefst solitair en sprak maar af en toe met andere katten. Nu was het een van die momenten dat dat nodig was.

Angelos

'Ik moet niets van je,' antwoordde diegene rustig. 'Ik kom hier voor mezelf.' Angelos draaide zich om en keek in diens ogen. Hij zag dat het een poes was en knikte. "Net zoals ik dus" Nog steeds wantrouwig. Hij wist nu wel dat het een Nevida poes moest zijn. Geen vleugels en ze leek niet op een Irmus. "Niet zo gek, hier komen dus alleen maar Nevida, wat kon je anders zijn." sprak hij niet tegen haar maar ook niet voorzichzelf. Hij was blij dat het een Nevida was die vallen vaak elkaar niet aan, als het een irmus zou zijn of een Avira dan zou hij aangevallen kunnen worden en hij had geen zin in een nutellos gevecht. Angelos zuchtte en zei tegen haar "De waterval is voor iedereen we kunnen hier ook beide blijven." Hij zou niet weggaanvan deze plek voor iemand die hem geen wonden zou geven, dat wist hij nog niet zeker, maar hij had wel wat meet vertrouwen dat hij hier kon blijven. Angelos sloot zijn ogen en ademde rustig in en uit, hij dacht weer na over zijn doel. Waar zou hij hierna naartoe gaan. Hij zou waarschijnlijk de rivier volgen en dan later afwijken naar de bergen. Normaal zou hij stroomopwaarts gaan maar nu voelde hij iets voor stroomafwaarts. Hij tastte vorozichtig op de steen naast hem en voelde dat het geen ijs was en stapte er voorzichtig op en tastte toen de volgende steen en stapte daarop. Zijn hele leven was zo, voorzichtig reisen, verstoppen indien nodig. Zijn hele leven draaide daarom. Maar ja je kan je eigen lot niet kiezen, dat had hij geleerd in het afgelopen jaar. Hij taste verder op een grotere steen, die was platter maar iets gladder. Soepel stapte hij erop en bleef daar zitten, zich geen zorgen makend over de poes die er nog zat.

Feather

De waterval is voor iedereen.. Feather knikte. Dat was de waarheid. Ze wist dat het de waarheid was, al wilde ze soms dat de waterval voor haar was.. om te vergeten en haar leven te accepteren. Als ze in het water lag kon ze dat beter. Deze kat zou haar niet verwonden, haar niet aanvallen. Hij was ook een Nevida. Ze liep naar het water, klaar voor een duik. Vissen wegjagen, dat maakte niet meer uit; ze had genoeg gegeten. De andere kat liep op de stenen; Feather sprong gewoon het water in. Zwemmen, daar hield ze van en ze kon het ook. Gelukkig maar; het had haar al vaker gered dan ze kon terughalen. Toch ving ze nog een vis, omdat ze zich verveelde. Feather klom weer aan de kant en riep naar de andere kat. 'Moet je nog prooi hebben? Ik heb genoeg gehad en anders verrot deze vis ook maar.'

Angelos

'Moet je nog prooi hebben? Ik heb genoeg gehad en anders verrot deze vis ook maar.' zei de poes. Het was een aardig aanbod, maar net toen hij wou weigeren maar toch bedanken, rommelde zijn maag. "Ja graag." Hij sprong weer terug richting de kant en belande in het water en ging dus maar zwemmen. Hij liep naar haar toe. Keek naar de vissen en pakte een kleintje en zei "Bedankt." Hij stapte een stukje naar achter en ging eten. Ze was misschien Nevida, ze was aardig en vriendelijk, maar misschien was dit een valstrik, voor hetzelfde geld zou hij elk moment aangevallen kunnen worden, de wantrouwen kromp weer na een paar seconden en Angelos zette zijn tanden in de vis. Hij kon energie gebruiken want die avond zou hij weer stroomafwaarts gaan en verder met zijn reis. De vis smaakte lekker en nogmaals zei Angelos "Bedankt voor de vis." Hij begon het laatste gedeelte op te eten en knikte dankbaar naar de poes. Angelos rustte uit en ging liggen, zijn ademhaling was regelmatig en hij was zich bewust van wat er gebeurde. Te wakker om in slaap te vallen en te rustig om heel alert te blijven. Hij ging wat dichterbij het water tot zijn poten en staart in het water lagen, dat verhinderde dat hij misschien wel in slaap kon vallen. Als dat zou gebeuren zou er van alles kunnen gebeuren, hij zou vermoord kunnen worden. Misschien was er wel een hinderlaag voor hem. Hij schudde die gedachte uit zijn hoofd, dat was gewoon paranoia. Hij keek haar nog een keer aan en zei "Mijn naam is Angelos."

Feather

De kater nam de vis aan. Feather glimlachte en klom zelf de kant weer op. Misschien wilde hij haar aanvallen.. al zag het er niet zo uit. Gelukkig. Feather kon er niet tegen als ze dacht dat iemand haar aan kon vallen. Ze vond het al fijn dat hij ook een Nevida was. Ze begon haar natte vacht zorgvuldig te likken. Hoewel haar vacht nooit helemaal wit bleef, deed Feather haar best er toch presentabeler uit te zien dan alsof ze op de vlucht was geweest door een moeras. Feather ging liggen, met haar staart netjes om zich heen geslagen en haar blik gericht op het ruisende water. De kater stelde zich voor. Feather knikte terug. 'Ik ben Feather, aangenaam.' Daarna keek ze weer even om zich heen. Waar zou ze naartoe gaan? Feather had geen idee. De gebieden die ze al kende klonken niet interessant, de gebieden die ze niet kende.. daar wist ze de weg niet. Ze keek Angelos aan. 'Zeg, je lijkt wel een beetje een reiziger. Weet jij een plaats waar je redelijk veilig kunt reizen?' Feather was een reiziger. Ze was graag bij de Silver Falls, maar haar thuis was overal en nergens.

Angelos

'Ik ben Feather, aangenaam.' sprak de poes. Ze keek om zich heen. Angelos keek nog steeds naar het water. 'Zeg, je lijkt wel een beetje een reiziger. Weet jij een plaats waar je redelijk veilig kunt reizen?' vroeg Feather. "Ja, ik reis alleen maar. Het licht eraan waar je naartoe wilt. Als je naar Snowy Peaks wilt dan moet je de door Icy Valley gaan maar ga niet via ingewikkelde plekken gewoon recht over het ijs, je kan uitglijden maar het scheelt lang reizen. Als je de rivier volgt kom je bij The Great stream en die gaat verder naar Blue Lake. Wil je naar Pine Forest dan kan je veel kanten opgaan, uiteindelijk vind je het toch wel. Dus om het nogmaals te bevestigen ik weet waar te reizen en hoe." Angelos rekte zich uit en keek haar aan. Alleen toen bedacht hij dat ze veilig had gezegd. "Jij bent Nevida, dus ik neem aan dat je je goed kan verstoppen of camoufleren als er vijanden komen. Anders moet je gewoon veel kleine paden nemen, die ik niet goed ken. Ik ga stroomafwaarts en dus richting Blue lake, het is een mooie plek bomen en dan midden in die groep bomen een prachtig helder meer. Vanuit daar kan je naar gebieden in The Great plains, daar heb ik me nog niet gewaagd, ik ben nooit verder gegaan dan Blue Lake." Hij was een beetje duizelig, dagenlang tijdens reizen zweeg hij en zonet had hij een verhaal verteld. Het was een beetje vreemd gevoel. Hij keek haar aan en keek toen stroomafwaarts. Aan het einde lag Blue Lake, nu buiten zijn gezichtsveld, maar het was er. Het zal er blijven, het zal staan tot lang nadat hij as is. Het zal de tand des tijds doorstaan, het zal krimpen of groeien, het zal vervuild worden of verschoond met de hulp van de natuur. Alleen de natuur zelf kan dat weten.

Feather

Feather keek rustig naar de kater voor haar. Hij begon een heel verhaal, lang maar interessant. De Snowy Peaks waren dus te bereiken door Icy Valley.. klonk goed. Feather spitste haar oren. Ze hield wel van sneeuw en ijs, dus dat was een goede bestemming. Ze knikte bij zijn laatste woorden. 'Dat merk ik. Mijn reizen zijn slechts tussen Icy Valley en Silver Falls. Ik zou wel meer willen reizen, en ik denk dat dat met jou hulp van net wel gaat lukken. Ik wil The Great Plains wel eens zien,' vertelde Feather. Angelos praatte alweer verder. 'Ja, ik ben ook van de Nevida,' bevestigde ze met een knikje. Het zou dus wel goed komen, met dat camoufleren. Hij vertelde over de reis die hij wilde plannen. Blue Lake was vlakbij. Wacht.. hij ging ook naar The Great Plains. Ze gaf haar vacht een paar likken en keek toen weer op naar Angelos. 'Wat vind je ervan als ik een stukje met je meereis?' Het idee kwam zomaar in haar op en had nog niet eens een totaal vaste vorm aangenomen. Toch klonk het wel oké. Haar eerste grote reis, alleen was altijd zwaarder dan samen. Al kende ze Angelos niet echt, maar dat hoefde ook niet. Alsof ze direct maatjes werden.

Angelos

'Wat vind je ervan als ik een stukje met je meereis?' vroeg Feather, Angelos was een beetje verbaasd en twijfelde. "okay, waarom niet." zei Angelos. Hij keek haar aan, met wat geluk zouden ze niemand tegenkomen en dan was het een rustige reis. Hij wou niet dat iemand anders gewond raakte door zijn toedoen. Angelos had nog nooit samen gereisd, nog nooit in zijn leven. "Ik heb nog nooit samen gereisd, dus als er iets is gewoon zeggen." Hij was een beetje nerveus, zou dit zijn reis vertragen. Zo ja, pech. Door hem zou ze daarnaartoe gaan en dus moet hij wel helpen. Het was trouwens ook weer eens tijd om naar Blue Lake the gaan. Hij keek naar de rivier. Ze zouden geluk hebben, het was een goede tijd om zo te reizen, Blue Lake zou nog mooi zijn en niet bevroren. Dat geeft meestal een troosteloos gezicht, geen bladeren, een bevroren meer. Maar nu zou het bos nog bladeren hebben en het meer helder. "Feather, misschien moet je nog wat van je vissen eten want, een eerste keer zo´n afstand reizen kan veel vergen. Mijn eerste reis was zo vermoeiend en ik had amper gegeten. Eet dus nog maar wat want je wilt niet grote honger hebben als er geen prooi te vinden is, meestal is er te vinden maar je weet maar nooit." Hij keek weer naar de rivier en liep wat dichterbij. Hij zag zijn weerspiegeling en zuchtte tevreden. Zijn grijze pels en zijn zilverkleurige ogen, als een vleermuis in de nacht zou hij kunnen reizen door de sneeuw.

Feather

De kater leek het niet gewend te zijn, dat er iemand met hem meereisde. Maar hij leek het verder geen probleem te vinden. Feather was ook niets anders van plan, ze wilde gewoon wat meer van de wereld zien. Er moesten meer prachtige plaatsen zijn dan alleen Silver Falls, niet? Anders was deze wereld echt niets. Ze knikte bij zijn woorden. 'Voor mij is het al de eerste keer dat ik reis,' zei ze met een glimlach. 'Dus als ik irritant ben geef je me maar een mep.' Dat laatste was niet letterlijk bedoeld, maar ze hoopte dat Angelos dat begreep. Blue Lake.. dat klonk mooi, en het kwam van Silver Falls. Dan zou er waarschijnlijk niets mis mee zijn, hoopte Feather. Hopelijk zou ze geen al te grote last zijn. Feather hoorde zijn volgende woorden rustig aan. Waarschijnlijk had hij gelijk, al had ze helemaal geen honger. Ze ving een vis, al kostte het wel even tijd om er één te vinden. Ze at de vis zo snel mogelijk op en keek toen om zich heen. Waar was Angelos? Tot haar opluchting zat hij er nog, bij het water. 'Wanneer denk jij dat een goede tijd is om te vertrekken?' vroeg ze, toen ze naar hem toe liep. Van hen tweeën was hij toch de ervaringsdeskundige, niet? Haar blik gleed over het water, ze keek de verte in. Wat zou daar allemaal zijn, wat voor ontdekkingen? Dit voelde als iets wat ze altijd al had moeten doen.

Angelos

Voor mij is het al de eerste keer dat ik reis,' zei Feather met een glimlach. 'Dus als ik irritant ben geef je me maar een mep.' Angelos moest lachen en knikte, hij gebaarde ook dat hij het begreep. 'Wanneer denk jij dat een goede tijd is om te vertrekken?' Hij keek haar aan en zei rustig "S´avonds, dan zijn we veiliger, de meeste gaan dan slapen, het enige gevaar is dat we Skugga katten tegen kunnen komen maar die zitten niet in dit gebied." Hij was even stil "het is er mooi, in de winter is het kaal, alleen nu het nog herfst is, is het nog mooi, helder meer, goudgele bladeren aan de bomen om het meer, het is er harmonieus, zo prachtig echt geweldig." Hij zuchtte bij de gedachte aan het prachtige meer. Hij keek in het water en zag zijn weerspiegeling en links van hem die van Feather. "Ik weet niet waar ik naartoe zal gaan na het meer." Hij dacht na, er waren zoveel plekken maar waar hij naartoe zou gaan wist hij niet, het was mistig bij zijn bestemming, in ieder geval in zijn gedachte. "We gaan dus vanavond" zei hij nogmaals

Feather

Vanavond.. oké, dat klonk schappelijk en logisch. Angelos begreep ook haar half spottende opmerking, wat wel fijn was. Ze kon er niet tegen als grapjes te serieus opgevat werden. Feather was net zo luchthartig als een veertje, maar kon ook zomaar uitvallen als een stormwind het veertje meenam. 'Vanavond is een goed idee. Skugga zullen ons ook niet zomaar aanvallen,' dacht ze hardop. Het eten deed haar toch goed, al had ze gedacht geen honger meer te hebben. Plots begon Angelos te spreken, zijn woorden naar de termen van een poëet. Ze knikte stil, in overeenstemming. Het was jammer dat de goudgele bladeren maar een kort leven beschoren was en dat het meer misschien aangetast zou worden door de tand des tijds.. des te meer reden om van het hier en nu te genieten. Feather hoopte dat de avond snel zou komen. De zon begon alweer wat te dalen. Ze keek in het water naar die bespiegeling en zag ook die van Angelos, rechts van haar. De eerste keer reizen met gezelschap, de eerste keer reizen sowieso. Feather had er zin in; nieuwe ervaringen waren altijd welkom.

Angelos

De zon daalde langzaam, de avond viel bijna. Als ze er voor de ochtendzon er wouden zijn zouden ze moeten gaan. Hij keek naar Feather en zei "Nu is een geschikt moment, ben je klaar om te gaan reizen richting Blue Lake of moet je nog iets doen hier?" vroeg Angelos. Hij keek naar de rivier, ook al was die niet goed te zien, hij zou maar op gevoel af moeten gaan als het nog donkerder werd. Het zou toch niet gebeuren dat hij erin zou vallen en Feather zou het ook niet zo een, twee, drie gebeuren. Hoopte hij tenminste. Hij keek naar Feather en toen weer naar de rivier. Het zou een ijzige duik zijn om zo teruggevoerd te worden richting Blue Lake. Hij zette even een paar stappen in de sneeuw. Het was licht genoeg om zijn eigen pootstappen te zien dus het zal waarschijnlijk beter gaan dan andere keren en toen was hij er ook zonder wonden van af gekomen.


(inspi loos)

Feather

Het licht van de zon vervaagde toen de avond viel over het land en de Silver Falls. Het was tijd om te gaan, zo vond Angelos ook. Feather schudde haar kop als antwoord. 'Nee, dit was alleen een rustplaats,' vertelde ze erbij. Angelos kon blijkbaar ook vertrekken, anders zou hij het niet vragen. Feather hield er niet van om dingen op het laatste moment te doen. Richting Blue Lake. Ze had er zin in. Het donker maakte het moeilijker om dingen te zien, maar Feather merkte dat haar ogen zich snel aanpasten aan het duister. Misschien niet zo goed als dat van sommige Skugga, maar toch; het hielp genoeg om te reizen. Angelos zette een paar stappen in de sneeuw. Aarzelend volgde Feather hem. Ze verdween bijna meteen tegen de sneeuw, omdat haar witte vacht net zo'n kleur had. Niet helemaal felwit, maar ook niet echt gekleurd. 'Nemen we een duik?' Feather doopte haar pootje even in de stroom. Een huivering ging door haar heen, maar al snel paste ze zich aan aan de koude, voor zover dat ging. 'Is dit te doen?' vroeg ze, haar tweede vraag al. Wat was ze toch onwetend als het over reizen ging! Waarschijnlijk zou ze veel leren.

Angelos

Angelos luisterde naar Feather´s vragen en zei "nee, we moeten voor de veiligheid wel met onze poten door het water anders kunnen we uitglijden en het diepe invallen en dan zijn we ons leven misschien wel kwijt. Sorry als ik pessimistisch ben, als het niet gaat kom dan naast mij lopen en hou je vast." Angelos snoof zacht "Als het echt niet gaat kom dan maar hier, maar kijk uit." dit zei hij veel kalmer. Zijn stress dreef langzaam weg. Hij was teveel stress de laatste tijd, hij keek diep in zich en kalmeerde. Hij neuriede een liedje dat hij wel eens had gehoord.

Spoiler:

Angelos werd rustig. Het was een vreemd liedje maar het hielp hem tegen stress of tegen angst, dat kon hij wel gebruiken tijdens het verstoppen. Hij was een beetje idioot gaan gedragen, telkens bang gevangen te worden. Hij schaamde zich diep.

(Sorry voor de late post! Ik had een inspiratieblock -.-)
Feather

Feather knikte wat onzeker toen Angelos meldde dat ze door het water moesten waden. Hij had wel gelijk. Dat klonk een stuk aantrekkelijker dan door de sneeuw hier misstappen en in een soort afgrond vallen. De Nevidapoes staarde in het water en besloot zichzelf ertoe te dwingen. Als ze wilde reizen moest ze dit toch kunnen. Ze voelde zich wat gestresst, wat maakte dat het liedje van Angelos haar in de lach deed schieten. 'Vrolijk liedje,' merkte ze op. De stress was een beetje verdreven door het lied. Dat moest ze vaker neuriën. Ze zette haar pootjes in het water en keek achterom naar Angelos. 'Welke richting gaan we uit?' Ze kon nu wel vooruit gaan lopen, maar dan bleek straks weer dat ze de verkeerde richting op ging. Typisch iets voor Feather. Verstoppen kon ze als de beste, maar ze was veel minder goed met haar ingebouwde kompas. Net als ze dacht dat ze goed ging, moest ze ergens anders naartoe en dan terug omdat ze eerst toch goed had gezeten. 'Ik hoop dat jou inwendige kompas beter werkt dan het mijne,' merkte ze op, om de stilte wat te verbreken. De reis was begonnen.

Angelos

Feather antwoorde droog, ´vrolijk liedje´ Angelos moest even lachen. 'Ik hoop dat jou inwendige kompas beter werkt dan het mijne,' merkte Feather iets later op. Angelos keek haar aan en zei "Mijn inwendig kompas haalt alles uit mijn brein, ik heb dit al vaker gelopen hoewel het soms wel kan veranderen." Hij bleef door lopen langs de rivier en ging weer verder "Over een paar 100 sprongen moeten we de rivier ergens over steken over enkele rotsen, ze zijn niet glad en je hebt goed grip, daarna moeten we de rivier volgen en zoeken naar een kleine vertakking en die volgen tot die zich weer bij de rivier voegt en de rest vertel ik dan wel". Met een vriendelijke lach op zijn gezicht sprong hij en riep "1...2...3..., kom op Feather ik kan niet lang door tellen." Hij lachte even zacht en ging weer normaal lopen, hij spitste zijn oren, hij hoorde wat kraken en hij keek naar de plaats van het geluid, het was een steen die wegrolde van zijn plaats. Het kon of normaal zijn of er was iemand die hun aan het bespieden was. Een Skugga, Avira of Nevida want een snelle renner zou hier niet veel kans maken.

Feather

Feather was blij dat Angelos wel wist hoe ze moesten gaan. Verdwalen vond ze niet zo erg, maar hopeloos verdwalen ging de witte Nevida net iets te ver. Ze volgde Angelos op de poot, zodat ze hem niet uit het oog zou verliezen. Een paar honderd sprongen.. dat werd tellen. Gelukkig kon ze dat wel. Hoofdrekenen was niet haar sterkste punt, maar ze kon het wel volhouden tot een paar keer boven de honderd. De melding over het hebben van grip deed haar goed: dat verminderde de zenuwen al. Ze knikte toen hij zijn uitleg tot de vertakking gedaan had. 'Goed, de rest hoor ik daar wel.' In haar kop herhaalde ze de uitleg keer op keer, terwijl Angelos begon te springen en begon te tellen. Daarna riep hij haar. Ze lachte zacht mee, in reactie op zijn lach. 'Ik kom!' Ze sprong achter hem aan, vertrouwend op hem als haar gids. Plots hoorde ze wat kraken. Feather stond abrupt stil en keek om zich heen, op zoek naar de oorzaak van het geluid. Een steen. Die rolden niet zomaar weg; daar zorgde de Wet van de Zwaartekracht wel voor. Met haar oren iets naar achteren keek Feather Angelos aan. 'Zou iemand ons in de gaten houden?' Ze besloot verder te lopen, voor er weer een steen naar beneden zou donderen.

Angelos

'Zou iemand ons in de gaten houden?' vroeg Feather. Angelos keek haar aan en zei "Het zou kunnen, maar 1 kat is geen partij tegen ons 2 en als het meerdere zijn dan gaan we toch op in de sneeuw," Hij liep door maar keek naar de plek waar de steen lag. Hij vreesde dat er een Skugga in de buurt zat, die zou hun kunnen uitschakelen wanneer ze sliepen. Maar ja, het zal wel niet, ze zouden nooit zonder reden worden gevolgd of aangevallen. Angelos keek naar Feather, "Het zou beter zijn als we rennen, want in een confrontatie op glad ijs is er een kans dat we uitglijden," Angelos liep verder met zijn ogen gericht op de ijzige grond. Hij keek naar de stenen verderop en sprong er naartoe. Langzaam sprong hij over de stenen heen, ze waren niet glad en nog een paar dan was hij aan de goede kant van de rivier. Hij sprong en landde veilig, zachtjes riep hij. "Jouw beurt Feather, het is niet heel glad, dus het moet je lukken,"

Feather

Waarom bleef het door haar kop spoken? De mogelijkheid van een aanval.. Feather hield niet van vechten, ze vermeed confrontaties zoveel ze kon. Misschien was er een Skugga die opging in de schaduwen.. Avira stonden niet bekend om hun tactvolle handelen, dus die zouden het wel niet zijn. Irmus zouden hier keihard uitglijden. Nevida zouden hen hopelijk niet aanvallen. Op de een of andere manier was iemand die vanuit de schaduwen keek enger dan een echt tastbare vijand. Feather rilde even. Toch knikte ze, ze wilde zijn uitleg graag geloven. Het voelde fijn om iemand erbij te hebben die meer ervaring had op dit terrein: reizen. Rennen.. over ijs. Ze konden er dan wel goed in opgaan, vooral zij met haar witte vacht, maar dit werd misschien wat lastig. Uitglijden was zo gebeurd. Angelos liep alvast verder. Aarzelend begon Feather hem pootje voor pootje te volgen. De stenen waar hij vervolgens op sprong zagen er nogal.. verraderlijk uit. Angelos slaagde er echter in om langzaam over de stenen heen te lopen. Al sneller dan ze verwacht had was hij aan de overkant, waarna hij tegen de onzekere poes sprak. Ze slikte; nu mocht ze niet terugdeinzen. Haar witte pootje raakte voorzichtig de stenen, die verrassend stevig aanvoelden voor iets wat glad zou moeten zijn. Angelos geloofde ook dat ze het kon! Feather schudde alle angstvisioenen van zich af en begon aan de overtocht, pootje voor pootje voor pootje.. Langzaam, zo rustig mogelijk.. Toch vorderde ze zonder uit te glijden of 'net-op-het-randje'-ervaringen. Uiteindelijk zette ze zich af van de laatste steen, om soepel naast Angelos te landen. Nu pas durfde ze te bevatten welke afstand ze afgelegd had. Ze had het gedaan! 'Dus nu de rivier volgen?' mauwde ze, met nog steeds wat schrik in haar stem.

Angelos

Angelos glimlachte toen het haar lukte. "Ik zei toch dat je het kon.". Ze stond nu naast hem en Feather vroeg 'Dus nu de rivier volgen?'. Angelos knikte en zei "Nu moeten we de rivier volgen en daarna naar de vertakking om daarna weer bij de rivier te komen, want als we binnen door gaan kunnen we uitglijden en in het water vallen." Hij liep door en draaide om, "Als je was gevallen had ik je er uit gehaald, wees maar niet bang. Ik ben hier al vaker geweest," Angelos liep lichtvoetig verder over de sneeuw. Hij snoof zachtjes en rook een andere geur. Hij keek naar de plek waar de steen eerst was gevallen en daar stond een zwarte kater. "Feather we moeten doorgaan." zei Angelos verder niks.


Scythe

Scythe had honger en was weer op het rovers pad, hij was naar de bergen getrokken en volgde een tweetal katten. Hij keek toe, hij volgde hun langzaam. Hij hoorde hun gesprek niet goed, maar begreep dat ze elkaar niet lang kenden. Hij gleed bijna weg en een steen viel naar beneden. Scythe verborg zich in de schaduwen en staarde recht in de ogen van de kater en toen naar de ogen van de poes. Die was in ieder geval niet onknap. Hij verachtte beide al, het waren Nevida´s. Camoufleerders. Hij zag ze over de stenen en stapte door. Hij keek recht in de ogen van de Kater, die zag hem nu. Scythe dook weg maar wist dat hij al gezien was.

Feather

Feather was blij met de glimlach van Angelos; het gaf haar het gevoel dat ze iets goed deed, dat ze iets kon van het hele nieuwe aspect; reizen. De rivier volgen. Dat moest lukken; het klonk niet te moeilijk. In de sneeuw was ze trouwens bijna onzichtbaar. Feather glimlachte bij zijn volgende woorden; ze was dus sowieso niet verzopen. 'Bedankt. Je bent een goede reismetgezel,' zei ze, zonder echte reden. Plots zag ze dat hij omkeek, naar iets.. een schaduw? Een schaduwkat? Maar toen zij omkeek zag ze slechts de natuurlijke schaduw die er altijd zou moeten zijn. Niets verdachts, niets vreemds.. Angelos zijn dwingende toon liet haar echter denken dat er wel.. iets was. Maar wat? Misschien wilde hij gewoon opschieten. Ze moest niet zo treuzelen. 'Ik kom!' Ze versnelde haar pas wat, zodat ze naast Angelos kwam. Ze slikte haar vraag of er iets was in en liep door. De rivier rolde zich voor hen uit als een eindeloos blauw liet, dat weldra toch een einde zou kennen. Hopelijk duurde dat niet te lang..

Angelos

Angelos keek haar aan en zei "Als er iets gebeurt, volg de rivier dan. Blijf rennen, niet omkijken. Volg de rivier, geen bochten, niet omdraaien. Rennen," zei Angelos. Wanneer de kat hun zou volgen zou hij gaan vechten indien het nodig was. Hij keek achterom en zag niks, hij kon de stenen niet zo snel overgestoken zijn. Angelos versnelde zijn pas maar keek naar Feather en wachtte tot zij haar pas ook zou versnellen want ze konden beter niet hier blijven nu ze gevolgd werden. Die kat had hem enkele seconden angst aangejaagd.

Scythe

Scythe liep langs de rivier, daar verderop kon hij ook oversteken en hun de pas afsnijden, Hij zag hun even later staan en zweeg. Hij keek vanuit de schaduwen, hij zou ze niks doen, alleen volgen. Dan zou hij later wat prooi nemen en dan gelijk weggaan.


(inspi loos)