Angelos
Angelos ging weer door met zijn constante reis, hij bleef nooit lang op 1 plek, dan zouden ze weten waar hij was. Hij was op weg naar Snowpeaks en was net aangekomen bij Icy Valley. Angelos snoof de lucht op en weer uit, kleine wolkjes kwamen uit zijn neus en hij liep verder. Hij was al vaak katten tegengekomen tijdens zijn reis. Alleen ze zouden hem toch nooit kunnen lokaliseren, hij veranderd vaak van route en vaak van locatie, misschien dat hij op een dag iemand vertrouwd waarmee hij zijn leven kan delen en kleine kittens mee kan krijgen, nu leek het hem maar niks. Hij genoot van zijn kleine beetje vrijheid, hoewel hij maar een kleine kand heeft omooit alles in dit gebied te zien, er waren grote gebieden. Alleen hij zou misschien nooit alles kunnen zien. Dat stelde hem niet teleur, zoals de bomen die in het bos staan, een machtige eik krijg je niet alleen omver, maar met hulp van donder en wind zou de machtige eik geveld worden en veel soortgenoten meetrekken zijn einde in. Niets sterft alleen. Niets is voor eeuwig. Zelfs niet het machtigste, een donderschok kan al het leven vernietigen als hij maar 1 keer raakt. Alleen duurt een donderschok met al die kracht maar enkele seconden. Hij liep door de sneeuw en het ijs liet hem meer dan eens bijna vallen. Sneeuw zat in zijn vacht, het lag op zijn kop en in zijn gezicht, toch deed hij niks, het was van de natuur, een beproeving voor zijn tocht net als het ijs, kleine obstakels die samen iets groots vormen. Gevormd door de natuur, om je scherp te houden, om je te trainen. Angelos ging zittne en dacht na. ´ik leef niet eeuwig, ik heb niks bereikt, niemand zal mij kennen, niemand zal rouwen. Zoals ik wou, een leven op mezelf in harmonie met de natuur´ Hij hield van dat leven. Hij liep weer verder en de natuur ging weer door met zijn training. Angelos zou nooit opgeven, misschien vluchten wanneer het niet anders kon. Alleen hij zou nooit opgeven in zijnreis, in zijn training of in een gevecht. Nooit zolang hij verder kon gaan.
