Slip and slide

Yoru

Yoru liep langzaam vooruit, integenstelling tot zijn normale geren. Hij lip zelfs een beetje mank. Hij had zichzelf weer een beetje geblesseerd en hij wist dat hij daardoor een beetje rustig aan doen. Maar alleen, hij haatte het. Hij haatte dat feit met heel zijn hart. Hij wou rennen, hij moest rennen. Hij kneep zijn ogen eventjes dicht. Hij voelde zich rot. Hij duwde iedereen bij zich weg, bang ze pijn te doen. Hij moest rust krijgen, de storm in zijn hoofd moest eindelijk een keer gaan liggen. Maar dat deed het nooit. Het bleef door razen, het bleef altijd, als een pijnlijke doorn. Hij sjokte voorwaarts. Hij wou niet meer, hij had de puf niet meer. Hij kon niet eeuwig blijven vluchten voor zijn angsten. Maar hij durfde ze ook niet meer te confronteren. Hij had het al wel eens geprobeerd, maar het lukte hem niet, hij kon het niet en diep van binnen.. Wou hij het ook niet. Hij struikelde over een kei die half uit de grond stak en viel voorover. Hij zag een helling voor hem, het ging naar beneden. Het moest de Sandhill zijn. Hij tuimelde naar beneden en landde met een plofje in het losse zand neer, op zijn zij. Het zand stoof op, maar hij bleef liggen. Hij wou niet meer op staan. Hij legde zijn kop naast zijn poten neer, en bleef liggen. Hij probeerde nog zijn staart om zijn lichaam te krullen en hij sloot zijn ogen. Hij spitste zijn oren eventjes toen hij een geluid hoorde. Maar hij gaf er geen notie aan, hij wou er geen notie aan geven. Hij wou het opgeven.

Lichtelijk eenzaam struinde Azurite naar de Seasonal river. Het was jammer dat de andere Irmus, Yoru, niet met haar had willen praten, maar hij zou zijn redenen wel hebben gehad. Ze had zijn zachte excuses niet kunnen horen omdat ze al weg was gelopen. Nu stond ze in de rivier, die steeds sneller begon te stromen. Het water gutste langs haar zachte buikvacht. Winter was in aantocht, evenals de regenbuien. Het zou niet lang meer duren voor de rivier weer helemaal vol was. Dan zou ze er niet meer in kunnen staan, alleen op de rustige plaatsen waar het water niet al te diep was. Nee ze was niet echt een kat die erg veel van zwemmen hield. Anderen misschien wel, maar Azz niet. Toch stond ze nu met haar poten in het stijgende water. Het voelde verkoelend aan haar kussentjes die al de hele dag de droge grond hadden moeten voelen. Toen het te koud werd stapte ze uit het water en schudde haar vacht even uit. Spetters vlogen alle kanten op, maar er was toch niemand in de buurt om ze op te vangen. Op een rustig drafje liep ze naar de Sandhill toe om daar even te rusten in de schaduw. Toen ze behendig naar beneden gleed zag ze een bruin figuur opdoemen. Was dat Yoru?. Ze keek naar de kat en herkende hem meteen. Het kon niemand anders zijn. Met een sprong kwam ze naast hem neer en keek hem aan. 'Yoru, je ziet er niet goed uit, gaat het wel?' vroeg ze meteen. Haar blik gleed naar zijn poten die er behoorlijk pijnlijk uitzagen. Er zat zand in zijn vacht, wat erop duidde dat hij naar beneden was gegleden van de helling. Een Irmus die niets kon, was ten dode opgeschreven.

Yoru

Where'd you go? Where's your home?
How'd you end up all alone?

Yoru kneep zijn ogen dicht waarin zich tranen vormden. Waarom.. Waarom kon hij het niet vergeten! Waarom moest het als een doorn in zijn hart blijven steken. Hij wou niet meer, hij wou het echt niet meer. Het moest weg, hij moest rust hebben, hij kon dit niet volhouden. Hij kon niet blijven vluchten. Hij maakte zichzelf kapot, zowel fysiek als mentaal. Maar toch, hij bleef de felblauwe ogen van zijn moeder voor zich zien, vol van afgunst. Hij verkrampte even, proberend het beeld van zijn geheugen te gummen. Zijn ogen werden opnieuw vochtig.

Can you hear me now?
There's no light, there's no sound.

'Yoru, je ziet er niet goed uit, gaat het wel?' Een stem bereikte zijn oren, maar hij wou niet reageren. Maar, nieuwsgierigheid won het, wie wist zijn naam nu nog. Al wou hij niet op staan. De zon brandde in zijn donkere vacht, maar zijn lichaam weigerde dienst. Zijn poten brandden van die spierpijn, de pijn die hij eindelijk voelde nadat hij het zo lang onderdrukt had. Hij opende zijn ogen langzaam. Het duurde eventjes voordat hij het beeld zag, het was Azurite. De poes die vriendelijk tegen hem had gedaan, maar hij had haar perongeluk weggejaagd. Waarom was ze hier? Waarom bekommerde ze zich om hem? Hij was het niet waard.

Hard to breathe, when you're underground.
Can you hear me now? Hear me now

'Hallo Azurite' Miauwde hij zachtjes, zijn mond was droog, hij had al een tijd niet meer gedronken. 'Het gaat wel,' Miauwde hij vervolgens. Hij wou overeind om er bewijs bij te leveren, maar het ging niet helemaal zoals geplanned. Hij zakte weer door zijn poten heen in het zand. 'Oke misschien niet helemaal..' Murmelde hij zachtjes, toch een beetje geschrokken van zijn toestand, '.. Maar niks om je zorgen over te maken, ik denk dat het zometeen wel over is,' Miauwde hij aarzelend, alsof hij zichzelf niet helemaal geloofde.

Ze keek naar de bruine Irmus en zag zijn ogen even vochtig worden. Wat was er aan de hand? Er ging een siddering door haar heen. Ze voelde een koude rilling over haar rug lopen, helemaal door naar haar staart. Wat zou er mis zijn met hem? Het moest wel iets ergs zijn, anders was hij er toch niet zo aan toe. Maar had het temaken met iets wat hij had meegemaakt? Zo gebroken om een herinnering, dat kon ze wel begrijpen. Eerst reageerde hij niet op haar woorden. Ze bleef eigenwijs staan. Hij zou haar niet weer wegjagen, hij had hulp nodig. Nee als het om dit soort dingen ging kon je geen koppiger persoon treffen dan Azurite. Eindelijk gingen zijn ogen open. Ze keek hem aan. Hij leek een beetje verdwaast en ergens in zijn ogen was een glimp van verbazing te zien. Verbaast waarover? Dat ze hier was? Nee als ze iets wilde dan was ze moeilijk van gedachte te veranderen. Ze schuivelde even met haar poten toen ze hem zijn mond zag openen. Zijn stem klonk schor en droog. Het was duidelijk dat hij zichzelf niet goed verzorgd had de laatste tijd. Hij zag er nog vermoeider uit dan bij hun eerste ontmoeting. Ze hoorde hem zeggen dat het wel ging, maar dat was niet zo. Hij wist zelf ook wel dat het niet zo was. Tot haar verbazing deed hij een poging het te bewijzen. Toen hij zijn poten onder zich probeerde te brengen zakte hij weer in elkaar op het zand. Ze schudde haar hoofd. 'Niks om je zorgen om te maken?! Je bent niet oke. Steun maar op mij dan breng ik je naar de shaduw' zei ze tegen hem. Haar toon was vriendelijk. Ze zou niemand laten sterven om niets. Dit sloeg nergens op. Voorzichtig schuivelde ze wat naar voren, zodat hij makkelijk op haar zou kunnen leunen als hij een stukje overeind kwam. Deze zon was niet goed voor een zwakke kat.

Yoru

Hij weigerde haar nog aan te kijken, bang medelijden in haar ogen te zien. Hij wou geen medelijden zien. Hij wou anderen niet tot last zijn, want dat was hij toch wel. Opnieuw probeerde hij zichzelf omhoog te hijsen, toch bonkte lichte paniek in zijn borstkas. Dit had hij nog nooit meegemaakt. Wat was er aan de hand met zijn poten? Hoe kon het dat ze zijn gewicht niet meer konden dragen? Weer zakte hij door zijn knieën heen in het zand. 'Niks om je zorgen om te maken?! Je bent niet oke. Steun maar op mij dan breng ik je naar de schaduw' De stem klonk dwingend maar vriendelijk. 'Maar..' Begon hij, daarna besefte hij zich dat dat geen zin zou hebben. Azurite zou toch geen genoegen nemen met nee. 'Oke..' Murmelde hij zachtjes, hij kwam weer langzaam overeind. Erg voorzichtig, zodat hij niet weer door zijn poten zou zakken. Zijn poten zagen er gespierd maar gehavend uit. Maar hij wou het niet rustiger aan doen. Hij kon het niet rustiger aan doen. Hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl zijn poten opnieuw schreeuwden om rust. Hij keek haar aan met zijn groene ogen, 'Waarom help je me? Ik ben het toch niet waard.' Murmelde hij zachtjes. Hij wou haar hulp niet aannemen, al had hij niet veel keus. Hij had zijn oren iets naar achter gedraaid. Erg gemakkelijk voelde hij zich niet. De zon brandde op zijn vacht en liet deze glooien van de warmte. Uiteindelijk stond hij recht overeind, al had deze inspanning hem erg veel energie gekost. Zijn poten trilden een beetje, iets wat hem beangstigde, waarom weigerden ze dienst? Konden ze zijn gewicht niet meer dragen? Hij keek Azurite aan, zou ze hem echt willen helpen? Maar waarom dan?

Hij keek weg, ze onderdrukte een zucht. Waarom moet hij het zo moeilijk maken? Kon hij er niet gewoon oke op zeggen en klaar zijn met zijn rare gedrag? Was zijn ego geschonden als hij zich zou laten helpen? Weer probeerde Yoru op te staan en weer zakte hij door zijn poten. Nu moest ie toch wel doorhebben dat het niet ging. Toen ze haar woorden had uitgesproken deed hij zijn mond meteen open. 'Maar..' kwam eruit. Ze keek hem aan en blijkbaar leek hij te beseffen dat het geen zin had om maar te zeggen. Hij murmelde zacht dat het oke was en dus zette Azz zich schrap om zijn gewicht te kunnen dragen. Ze keek naar zijn poten. Ze zagen er heel gespierd uit, maar blijkbaar had hij ze overbelast. Er zaten wat schrammen op van het vallen en ze trilde onder zijn gewicht. Plots keek hij haar aan met zijn groene ogen. Ze keek terug en hoorde aan wat hij tegen haar zei. Azz besloot even geen antwoord te geven op deze vraag en hem eerst naar de shaduw te brengen. Het duurde even voor hij helemaal rechtop stond en ze drukte zich meteen tegen hem aan zodat hij niet om zou vallen. Langzaam begeleidde ze hem naar de schaduw. De zon stond al laag dus ze koos een plek waar hij ook niet meer op zou schijnen. Toen ze eenmaal bij de plek aankwamen zorgde ze dat hij rustig kon gaan liggen en keek hem toen aan. 'Waarom ik je help? Misschien vind ik je wel gewoon aardig? Daar al eens over nagedacht?' zei ze op een beetje spottende toon, maar de vriendelijkheid verdween nooit. Ze had al zo lang geen Irmus gezien en nu was er weer eens iemand om mee te praten. Daarbij, waarom zou ze hem niet aardig vinden? Hij had haar niets aangedaan.

Yoru

De brandende zon werd uiteindelijk vervangen door de verkoelende schaduw en Yoru liet zich hijgend op de grond neervallen. 'Sorry.. Dat.. Ik.. Zo'n.. Last.. Ben..' Miauwde hij hijgend, uitgeput. Hij besefte dat hij zichzelf de laatste tijd misschien iets te ver had gepusht, maar kon hij anders? Hij wou niet anders. Als hij niet meer kon rennen.. Dan kon hij het niet meer vergeten, hij zou dan gek worden. Zijn leven was dan over. Hij keek omhoog naar Azurite, 'Waarom ik je help? Misschien vind ik je wel gewoon aardig? Daar al eens over nagedacht?' De toon werd een beetje spottend, maar de vriendelijkheid erin verdween niet. Yoru legde zijn kop ongelukkig op zijn poten neer. 'Sorry.. Het spijt me... Ik wou je niet beledigen..' Miauwde hij zachtjes maar ook opnieuw. Hoe kon iemand hem aardig vinden? Hoe kon dat mogelijk zijn? Was het wel mogelijk? Of sprak ze niet de waarheid? Gewoon om hem beter te laten voelen? Zo bleef hij in zijn hoofd puzzelen. Maar hij kwam er niet uit. Hij had al lang geen contact gehad met anderen, hij had ze altijd gemeden, maar nu kwam hij deze poes ineens meerdere malen achter elkaar tegen. Hoe kon dat? Hij keek angstvallig naar zijn klauwen, ze bleven gelukkig veilig in hun hulzen, sinds het ongeluk was hij bang dat hij anderen onbedoeld pijn kon doen. Hij slikte eventjes en dacht terug aan het visioen waarin zijn klauwen doordrenkt waren met bloed, dat hij eerder had gehad. Hij voelde zich soms een monster, hoe had hij zijn broer kunnen verblinden? Zelfs al ging het perongeluk. Hoe kon hij? Waarom had hij niet meer zelfcontrole gehad? Als hij dat gehad had was alles nu goed en was er niks gebeurd. Hij keek weer omhoog naar Azurite en onderdrukte de neiging om opnieuw verontschuldigingen aan te bieden. Hij zorgde ervoor dat zijn poten onder zijn borstkas gevouwen werden, zo konden ze geen schade meer aanrichten.

Azurite keek toe hoe hij zich op de grond liet zakken en daar bleef liggen. Ze hoorde hem zijn verontschuldigingen aanbieden. Hij leek dat te doen voor alles, terwijl ze hem niet eens zo goed kende. Ze ging even zitten en hield hem in de gaten. Hij keek naar zijn klauwen en daarna vouwde hij zijn poten onder zijn lichaam. Misschien lag die houding wat beter. Ze dacht even na, hij had uitgedroogd geklonken, met zijn schorre stem. 'Wacht hier, ik haal wat water voor je' zei ze tegen hem voor ze opsprong en een droog bolletje mos zocht. Toen ze iets had gevonden nam ze het mee naar de Seasonal River die hier dichtbij lag. Ze doopte het droge mos erin zodat het water in de plant zou gaan hangen. Daarna keerde ze zich om en liep voorzichtig terug, om zoveel mogelijk water in de plant te houden. Bij Yoru aangekomen legde ze het bolletje voor hem neer zodat hij het water ervanaf kon drinken. 'Wacht, ik heb nog iets' zei ze vlug en sprintte weer weg. Haar staart recht achteruit gestoken. De wind speelde met haar vacht tijdens het rennen. Bij een bosje hield ze stil en keek erin. De jonge gazelle die ze eerder nog had gevangen lag er nog. Ze sleurde het dier mee. Met wat moeite bereikte ze de plaats waar Yoru lag en legde de prooi neer. Vervolgens zakte ze in op de grond om even op adem te komen. Aanmoedigend keek ze hem aan. Zou hij zich hier ook al om gaan verontschuldigen? Dat ze teveel moeite in hem stopte? Azz snapte deze Irmus niet, maar misschien was dat wel wat ze zo interessant aan hem vond. Ze mocht Yoru wel, misschien als hij dat wilde konden ze wel vrienden worden. Misschien.

Yoru

Yoru voelde zich langzaam wat beter nu hij uit de brandende zon was en wat afkoelde. De paniek die hij gevoeld had ebde ook eindelijk ietwat weg. Maar toch, zijn poten bleven pijn doen, wat als hij ze te ver had gepushed? Wat als ze nooit meer dienst wouden doen? Hij zag hoe Azurite weg liep, om water te halen blijkbaar. Hij likte eventjes langs zijn droge lippen, dorst had hij wel, maar kon hij het aannemen? Hij legde zijn kop neer en zijn gedachtenstroom liep verder, genadeloos als altijd. Als zijn poten dienst zouden weigeren dan was het zijn eigen stomme schuld. Hij had zoveel gerend, hij verdiende het. Misschien verdiende hij gewoon onheil. Soms verlangde hij wel eens naar eeuwige rust, wie zou hem toch missen? Maar ook dat durfde hij niet, hij was bang. Maar wie zou hem missen? Wat zou het schelen? Een gestoorde gek de wereld uit. Hij keek op toen Azurite aan kwam lopen met een balletje mos, doordrenkt met vocht. Ze zette het voor hem neer. Eventjes aarzelde hij, was het voor hem? Waarschijnlijk wel. 'Bedankt,' Miauwde hij zachtjes en gretig dronk hij het water op, het bevochtigde zijn lippen en bek, zo erg dat het zelfs een beetje pijn deed, maar hij sloeg er geen acht op, hij had dorst. Hij had het nodig. Maar toen hij op keek was ze weer weg. Was ze vertrokken? Nee, na een tijdje kwam ze weer terug, met een antilope. Had ze die voor hem mee genomen? Hij kon het niet geloven, hij durfde het niet te geloven. En misschien durfde hij het niet eens te hopen. Hij had tijden op konijnen of overblijfselen van anderen geleefd. Niet de kracht hebbend om op groot wild te jagen, eigenlijk had hij dat zelfs nooit geleerd. Hij keek Azurite weifelend aan, mocht hij het wel eten? Aan haar aanmoedigende blik te zien wel. Voorzichtig zette hij zijn tanden in het vlees, tijdens het eten keek hij zo nu en dan op om te kijken of ze het wel goedkeurde, hij wou haar niet beledigen. Zeker niet na al die vriendelijkheid die ze hem had geboden. Uiteindelijk was zijn buik vol, een gevoel dat hij tijden niet gevoeld had. Het voelde zelfs raar, 'Bedankt,' Miauwde hij opnieuw, 'Ik weet niet hoe lang ik het nog uitgehouden had daar,' te lang, voegde hij er in zijn gedachten aan toe. Hij keek haar voorzichtig aan, de neiging onderdrukkend om haar alles te vertellen, alles wat hem al zo lang op zijn hart lag. Hij schudde de gedachte van zich af, waarom zou hij? Hij had dat nog nooit gehad. Maar toch, nu hij eindelijk weer eens met iemand sprak kwam de neiging om zijn hart te luchten er wel. Koppig hield hij die tegen en hij keek Azurite weer aan.

Azurite keek hem goedkeurend aan. Ze was blij dat hij haar gewoon bedankte en daarna at en dronk. Als hij het had afgewezen was ze waarschijnlijk toch wel blijven pushen tot hij zijn tanden wel in het vlees zette. Hij lag aan de andere kant van de antilope en hij at. Blijkbaar had hij het toch meer nodig dan hij eigenlijk had willen toegeven. Ze scheurde het vel open aan haar kant en nam ook een hap. Het warme zachte vlees vulde haar mond. Genietend sloot ze even haar ogen, om ze weer te openen wanneer Yoru zijn mond open deed. 'Niet lang denk ik' zei ze tegen hem en keek hem aan. Hij zat ergens mee, maar ze wilde graag praten. 'Je denkt vast dat ik gek ben om zo snel anderen te vertrouwen. Dat is alleen bij andere Irmussen. De rest, nee, de rest is niets voor mij. Weet je, toen ik klein was vond ik mijn ouders, ze waren dood, maar niet gedood door een Irmus. Ze hadden wonden die geen Irmus ze had kunnen toebrengen. Het was de schuld van een van de andere soorten. Vanaf toen heb ik in mijn eentje rond gedoold. Niemand was echt vriendelijk voor me, behalve de andere van onze soort. Dat heeft me vertrouwen aan de ene kant sterk verminderd en aan de andere kant een boost gegeven' zei ze op zachte toon terwijl ze ergens tegen de helling aanstaarde. Ze keek hem niet aan. Misschien was het niet slim geweest om dit aan hem te vertellen. Maar ze moest het kwijt, ze wilde dat hij begreep dat ze niet een domme kat was die tegen iedereen zo vriendelijk was, maar dat er een reden achter zat, een verhaal. Ze zuchtte even en keek hem weer aan om zijn reactie te peilen. Hopelijk voelde hij zich niet te ongemakkelijk, dan had ze het weer verpest, net als de vorige keer.

Yoru

Hij keek Azurite aan, ze was toch best aardig, maar ze verdiende beter dan met hem om te gaan. Hij had het idee dat er een ongemakkelijke stilte begon te vallen, maar hij wou hem niet door breken, bang om iets verkeerds te zeggen, bang om iets fout te doen. 'Niet lang denk ik' Kwam het antwoord van Azurite, ze had er gelijk in, maar voor hem was niet lang te lang geweest. Hij dacht eraan om nog een hap antilope te nemen, gewoon om niet te antwoorden. Maar hij zag van dat idee af, hij wou niet dat ze de indruk kreeg dat hij gretig was, alles behalve dat. Hij keek verrast op toen Azurite begon te praten. 'Je
denkt vast dat ik gek ben om zo snel anderen te vertrouwen. Dat is
alleen bij andere Irmussen. De rest, nee, de rest is niets voor mij.
Weet je, toen ik klein was vond ik mijn ouders, ze waren dood, maar niet
gedood door een Irmus. Ze hadden wonden die geen Irmus ze had kunnen
toebrengen. Het was de schuld van een van de andere soorten. Vanaf toen
heb ik in mijn eentje rond gedoold. Niemand was echt vriendelijk voor
me, behalve de andere van onze soort. Dat heeft me vertrouwen aan de ene
kant sterk verminderd en aan de andere kant een boost gegeven' Miauwde Azurite zachtjes. Yoru legde zijn oren iets achteruit, 'Ik denk niet dat iemand het recht heeft me te vertrouwen.. Ik zou ze toch alleen maar teleurstellen...' Miauwde hij zachtjes, uiteindelijk kwamen de woorden over zijn lippen gerold, niet te stoppen, hij had er de wilskracht niet voor, 'Een tijd geleden toen ik nog klein was.. Woonde ik nog bij mijn ouders en mijn twee broers, allebei ouder en groter dan ik, ze vonden het altijd leuk om me te pesten, te treiteren, te tarten, maar altijd waar vader en moeder het niet konden zien. Ik kon niks goed doen, maar uiteindelijk, knapte er iets, mijn klauwen schoten uit. Ik heb mijn eigen broer verblind,' Hij liet zijn oren hangen en keek naar de grond, 'Mijn ouders... ze wouden niks meer met me te maken hebben, ze vonden me een monster dat ik mijn broer dat heb kunnen aan doen, maar misschien hebben ze ook gelijk gehad ook, maar ik kan niet zonder ze, ik mis ze zo... Maar zij mij blijkbaar niet,' de woorden lekten uit zijn mond als water uit een blad dat omgekeerd gehouden werd. Hij keek haar aan met achteruitgelegde oren, zou ze weg gaan? Zou ze zijn ouders gelijk geven?