WazBeer's Kader shop

Snelle passen. Lange poten die snel onder een rank lichaam voortbewogen. Twee prachtige blauwe ogen die de horizon afstaarde. Azurite hield stil om even op adem te komen van haar lange tocht. Rennen over de eindeloze savanne was een van haar favoriete bezigheden. De blauwe veertjes in haar vacht wapperde in de wind. Het begon koeler te worden, de winter was in aantocht. In de bossen vielen de bladeren van de bomen, maar op de savanne was het dragelijker. Azurite wist van de andere soorten katten, haar blauwe ogen schoten even vuur. Een van die katten was verantwoordelijk voor de dood van haar ouders. Irmus katten waren nooit de beste vechters geweest, maar hun lenigheid en snelheid was niet te evenaren. Behendig schoot ze voort tussen de graspollen door. In deze tijd van het jaar zag het gras er nog dor uit, maar dat maakte haar als onzichtbaar. Ze bereikte een dicht begroeid stuk met een lage boom en liet zich zijwaarts neervallen in de schaduw. Wat nou als ze scherpe en sterke klauwen had als de Nevida en vleugels als de Avira. Wat zou dat maken? Een super kat? Haar verlangen ging niet naar macht, nee, het was het gevoel van het vliegen en het idee van de kracht die ze zou kunnen bezitten. Azurite was niet de kat die om de macht vroeg. Haar wereld was genoeg. Ze stond op, schudde haar vacht even uit en rende richting de Seasonal river. Toen ze er in de buurt kwam hoorde ze dat het water alweer begon te stromen, maar iets anders deed haar de rivier vergeten. Ze zag een andere Irmus, een bruine kater. Dit was de eerste kat van haar eigen soort die ze in dagen had gezien en dus twinkelde haar ogen lichtelijk vrolijk. Met een lichte tred liep ze naar hem toe en knikte even. 'Hey' zei ze redelijk vriendelijk.

Yoru

Zijn groene ogen zaten dichtgeknepen
terwijl zijn poten hem zo snel en ver mogelijk als ze konden droegen.
Zijn pootkussentjes waren ruw en pijnlijk, maar hij hield niet op. Hij
bleef rennen. Ver weg, zo ver als maar kon. Maar toch bleef hij
opgesloten in zijn herinneringen, die hem zoals altijd pijnlijk uiteen
scheurden. Hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij zichzelf tot een
extra sprint dwong, zijn poten schreeuwden om rust. Maar hij negeerde
het, dat deed hij wel vaker. Dit had hem al wel eens blessures
opgeleverd, maar niks ernstigs. Helaas, misschien was hij dood beter af. Yoru murmelde wat binnensmonds terwijl hij zichzelf verder dwong. Hij was mager, maar dat kwam omdat hij er net een blessure op had zitten, hij had niet kunnen jagen. Hij had een keer gelukkig nog een karkas gevonden. Maar nu was zijn poot weer genezen en kon hij doorlopen. Plots verdween de aarde onder zijn poten en hij landde een paar meter lager, in een laag stroompje. Hij opende zijn ogen en keek om zich heen. Hij was blijkbaar bij Seasonal river terecht gekomen. Het water begon weer een beetje op gang te komen. De rivier had de hele zomer lang droog gestaan. Hij sloot zijn ogen en genoot eventjes van het verkoelende effect dat het water had op zijn poten. Zijn pootkussentjes gaven een brandend gevoel weer dat langzaam geblust werd. Maar toch, het waterpijl bleef stijgen, had hij het nou net verkeerds getroffen. De golven werden hoger. Hij sprong uit het water toen zijn buikvacht nat werd. De winter kwam eraan, de koude tijd. Hij had het wel kunnen verwachten, maar toch. Het leek nog zo ver weg toen de herfst begon, maar toch, de seizoenen gingen blijkbaar sneller dan dat hij dacht. Hij keek nog eventjes naar het klotsende water en likte zijn poten droog. Daarna begon hij weer langzaam te rennen, om vervolgens steeds sneller te gaan.