Stalking prey..

Aura

Langzaam maar zeker kroop Aura voorwaarts, haar slanke lichaam laag bij de grond gehouden. Droge bladeren knisperden onder haar zachte poten. Ze ademde langzaam lucht in en analyseerde deze op geuren. Kon ze prooi ruiken? Misschien wel? Ze kneep haar blauw ogen eventjes half dicht en dacht diep na. Haar ogen openden zich weer, ze had wat geroken, en ze wist dondersgoed wat. Eekhoorn! Nog een paar pootstappen vooruit, zo min mogelijk geluid makend. Haar goudbruine vacht zorgde voor de perfecte beschutting. Ze had geluk met haar vachtkleur. Witte Nevida katten konden nog wel eens problemen hebben met jagen, ze werden veel makkelijker gezien dankzij hun vacht. Haar neus pikte de geur van de eekhoorn weer op, sterker dit keer. Ze wachtte eventjes af, ze kon het dier al horen. Het zachte gescharrel van de eekhoorn was duidelijk te horen. Maar nu moest ze het diertje nog zien te localiseren. Haar oren draaiden zich, de pluimpjes die de toppen ervan sierden bewogen zachtjes mee in de bries die zich een weg door het bos baande. Ze keek om zich heen, eindelijk ving ze een glimp op van het roodbruine vachtje van de eekhoorn. Het diertje bewoog zich voorzichtig voort door de dichte begroeiing van smooth tree's. Langzaam bewoog Aura dichterbij. Ze kon nu de kraaloogjes van de eekhoorn zien. Alleen ze zagen haar niet, de pluizige staart sleepte over de grond heen. Aura begon te watertanden. Nog een stap.. De ondergrond leek te exploderen toen Aura zich onthulde. Haar poten landden met een zacht plofje op de grond terwijl ze de eekhoorn insloot. Een snelle beet in de nek, dat was alles wat ze nodig had. Het leven sijpelde weg uit het dier. Ze had gewonnen, ze had haar prooi. Langzaam liet ze zich zakken en ging ze liggen. Ze zette haar tanden in het nog warme vlees en begon aan haar maaltje

Rhun-Sûl

Rhun zat in een van de hoge bomen van de Sunshine Forest. Verborgen in de bladeren waren alleen zijn schijnende amberkleurige ogen te zien. Hij keek geconcentreerd naar een eekhoorn die nietsvermoedend door de zachte begroeiing van de Smooth Tree's scharrelde. Hij dook ineen, sloeg zijn vleugels uit tot hun volle spanwijdte en wou net springen... toen er ineens een goudbruine schim tevoorschijn kwam en de eekhoorn vlak voor zijn neus wegkaapte. Een andere kat! Rustig liet hij zich van de tak van de boom afvallen en kwam zonder ook maar een geluid te maken zachtjes achter de goudbruine poes neer, die nu al was begonnen met eten. Rhun bekeek haar goed. Een Nevida kat... "Hey!" zei hij hard. "Dat was mijn eekhoorn!" gromde hij dreigend. Zijn haren stonden overeind en zijn vleugels waren uitgeslagen, ook al was hij niet van plan weg te vliegen. Prooi was moeilijk te vinden in de herfst. In de winter zou het nog moeilijker worden.

Aura

Het vlees deed haar goed, ze had al een tijd geen prooi meer kunnen vangen. Ze was dus ook erg blij met haar vangst. 'Hey! Dat was mijn eekhoorn!' Klonk een dreigend grommende stem. Aura kwam geschrokken overeind en keek schuchter om zich heen. Wie was dat? Ze keek om en zag eindelijk degene staan die haar rust had verstoord. Een Avira kat, ze kneep haar blauw groene ogen samen en richtte zich nu op tot haar volle lengte op. Ze torende nu boven de kater uit. Haar nekharen rezen overeind, ze probeerde er nog dreigend uit te zien, ondanks de onzekere glans in haar ogen. "Ik zie anders nergens een bordje geclaimed hangen" gromde ze met samengeknepen ogen. Haar staart zwiepte geërgerd door de lucht heen, maar ze had haar nagels nog niet uitgeklapt. Zo'n fan van geweld was ze niet. Maar ze ging niet haar prooi laten afpakken door een kleine Avira kat. Een laag geblaas rommelde in haar keel terwijl ze pontificaal voor haar prooi bleef staan.

Rhun-Sûl

"Ik zie anders nergens een bordje geclaimed hangen" gromde de Nevida kat sarcastisch. Rhun ging zitten. "Ja dat is waar," zei hij terwijl hij zijn haren plat liet liggen. De Nevida kat torende boven hem uit, maar hij was niet van plan om er bang uit te zien. Hij vouwde zijn vleugels in. "Ik zoek wel een andere eekhoorn, als mevrouw zo graag deze wilt," zei hij koel. "Maar goed. Ik ben Rhun-Súl, van de Avira katten. De meeste noemen mij Rhun, of Breeze of iets dergelijks. Aangenaam," miauwde hij met een knikje. Misschien als hij aardig deed, kon hij ineens onverwacht aanvallen. In de 3 dagen dat hij in dit bos rondliep had hij nog bijna geen prooi gezien. Die verstopten zich allemaal natuurlijk voor de komende winter. Hij had de prooi hard nodig...

Aura

Aura's nekharen gingen ook iets liggen, 'Ja dat is waar,' Miauwde de Avira kat. Aura ging langzaam zitten, haar pluizige staart vouwde ze om haar voorpoten heen. Ze hield haar ogen nog steeds wantrouwend op hem gericht. 'Ik zoek wel een andere eekhoorn, als mevrouw zo graag deze wilt,' Miauwde hij koeltjes. Aura's oren gingen eventjes voor een momentje naar achter, die woorden staken haar. Nou ja, elk scherp iets naar haar gericht stak haar. Ze kon erg gevoelig zijn. 'Maar goed. Ik ben Rhun-Súl, van de Avira katten. De meeste noemen mij Rhun, of Breeze of iets dergelijks. Aangenaam,' Miauwde Rhun. Ze kneep haar ogen wat dicht, waar komt die plotselinge gedragswijziging vandaan? 'Aura, Nevida kat, aangenaam,' Miauwde ze rustig terug, maar nog altijd met een wantrouwige blik in haar ogen, ze kwam weer overeind. Je wist maar nooit. Deze kat deed haar iets te aardig. Ze pakte de eekhoorn voorzichtig op.

Rhun-Sûl

"Aura, Nevida kat, aangenaam," kwam het antwoord. De poes, blijkbaar Aura, ging staan en pakte wantrouwig de eekhoorn op. Die zou hij ook niet meer te pakken krijgen. Rhun stond ook op. "Ik denk dat ik maar is ga..." zei hij rustig. "Fijn je ontmoet te hebben, Aura." Hij draaide zich om en liep geruisloos weg. Toen begon hij te rennen en hij sloeg zijn vleugels uit. Het duurde niet lang voordat hij van de grond loskwam. Rhun vond het altijd heerlijk om te vliegen. Hij landde in een hoge boom. Vanaf hier kon hij zelfs nog Aura zien. Hij keek een beetje rond. Misschien kon hij al vliegend een vogel vangen... Een harde herfstwind stak op. Rhun zette zijn nagels uit om niet uit de boom te waaien, en hij hield zijn vleugels zo stevig mogelijk tegen zich aan. De lucht beloofde een harde storm...

Aura

'Ik denk dat ik maar is ga...' Miauwde Rhun rustig, 'Fijn je ontmoet te hebben, Aura' Aura boog haar kop formeel, 'Van hetzelfde Rhun,' Miauwde ze rustig als antwoord. Ze keek Rhun na totdat hij in de dichte begroeiing verdwenen was. Daarna draaide ze zichzelf ook om en sloop ze langzaam weg, bladeren streelden zachtjes langs haar zachte halflange vacht terwijl ze zich voortbewoog, de eekhoorn was ondertussen koud geworden. Ze keek omhoog naar een van de gladde bomen, takken ontsprongen uit de gladde bast, misschien kon ze omhoog klimmen. Ze zette zich af en sloeg haar nagels in de boombast. Ze klom omhoog en ging op een laaghangende tak liggen, vanaf daar kon ze rustig haar prooi verorberen. Ze zette haar tanden opnieuw in de eekhoorn en at deze nu helemaal op, alleen was haar honger nog niet compleet gestild. Ze opende haar ogen en keek om zich heen, was er misschien een andere prooi te zien? Nee, de prooi was redelijk schaars in de herfst. Ze legde haar kop op haar poten en keek om zich heen, geen teken meer van Rhun, daar was ze tenminste vanaf. De luchtstromen waren feller dan normaal, of verbeelde ze zich dat?

Dawn

Een pootstap van Dawn deed de kleine takjes onder haar poot breken. Ze schrok even, maar bedacht dan dat er hier bijna nooit iemand was en liep door. Opeens vloog Dawn bijna opzij maar zette haar klauwen op tijd vast in de grond. De wind was ongewoon, misschien kwam er een storm. Toen ze rondkeek zag ze bange dieren in hun holletjes vluchten en de takken wiegden vervaarlijk met de wind mee. Met haar neus nog steeds in de lucht, rook ze iets anders dan een prooi of bomen. Het was de geur van een andere kat. Dawn liep zo geruisloos mogelijk naar de plek waar de geur het sterkst was. Toen die stopte bij een boom besloot ze er in te klimmen. Dawn klauwde in de boom om niet weg te waaien. Poot voor poot klom de grijze poes omhoog. Uiteindelijk vondt ze een laaghangende tak en wou gaan liggen tot ze een andere kat zag. Sissend zette Dawn haar rug omhoog voor het geval dat de kat zou aanvallen.

-Oh Sorry waar moet dat dan?-

-Bij karakterprofielen^^-

Rhun-Sûl

Rhun klauwde diep in de tak. Wat was de wind sterk! Hij deed even zijn ogen dicht. "Geen wind krijgt Rhun-Sûl te pakken!" mompelde hij. Toen hij zijn oge opende schrok hij zich dood. Een blazende kat zat voor zijn neus. Bijna werd hij alsnog van de tak afgeblazen. "Hey kijk is uit waar je loopt! Er is een storm aan de gang!" riep hij nogal paniekerig. Hij hield zijn vleugels zo veel mogelijk tegen zijn lijf aan maar bedacht toen dat hij zijn vleugels in zijn voordeel kon gebruiken. Hij klapte ze tot volle lengte uit. Nu maar hopen dat het hielp... de wind blies tegen de vleugels aan, en Rhun merkte dat hij nu veel beter kon blijven staan.

Dawn

"Geen wind krijgt Rhun-Sûl te pakken!" Mompelde de kat die voor haar zat. Hij had blijkbaar nog niet door dat Dawn er zat. De kat opende zijn ogen. "Hey kijk is uit waar je loopt! Er is een storm aan de gang!" Dawn schrok en deed haar rug weer naar beneden, 'Sorry ik schrok gewoon.' Murmelde ze. De kat leek niet erg aardig te zijn. Toen die dan ook nog eens zijn vluegels uitklapte kromp Dawn ineen. Z'n vleugels waren in haar ogen immens groot. Ze rilde. 'M-mag ik hier misschien wel blijven zitten?' Sprak ze zacht en wendde haar ogen af. Terwijl de wind door haar vacht woei, keek ze even omhoog.