walk to the flowers

Passen zoals ze die altijd nam, groot. Het bloemenveld was misschien wel de enige plek in Sunshine Forest waar Azurite zich wel thuisvoelde. Ze had niet zo veel met de dichtbegroeide plekken. Ze was een Irmus, trots op wat ze was en trots op waar ze goed in was. In een dichtbegroeid bos kan je niet goed rennen, niet snel, niet lang. Op een hoog tempo raasde ze over het bloemenveld. Hoe erg je het nog een bloemenveld kon noemen. Het was herfst, dus de meeste bloemen waren weg, tot de lente, dan zouden ze weer open springen en het veld vol kleuren toveren. Ze ging hard genoeg, het veld leek een groene waas om haar heen. Een golvende zee van gras. Een mild zonnetje stond aan de hemel. De laatste warme stralen voor de winter zou beginnen. Op de Great Plains was de winter tenminste iets goeds. Dat betekende dat de regen zou vallen en de planten daar zouden groeien. Op een mooie plek liet ze zichzelf in het zachte gras vallen. De zon scheen op haar goedverzorgde vacht, ze gaf zichzelf nog een paar likken. Een klein geluid deed haar opkijken. Ze hoorde een haas. Meteen sprong ze zacht op en begon met onhoorbare bewegingen naar het beestje toe te sluipen. Haar lange dunne poten maakte geen geluid als haar roze kussentjes de grond raakte. Toen ze dicht genoeg bij haar prooi was sprong ze naar voren om een snelle sprint in te zetten. Het was een geslaagde jacht, een paar seconden later bungelde er een slappe haas uit haar mond. Azurite spinde even van genoegen en legde het dode beestje op de grond om even bij te komen van de sprint.

Azurite was een beetje op adem gekomen. Haar flanken gingen steeds rustiger op en neer. Met haar oren omhoog gericht, boog ze haar kop naar voren om het vel van de huid van de haas te scheuren. Een beetje bloed gutste naar buiten en ze nam een smakelijke hap. Het was lekker. De andere kattensoorten hadden een grotere variatie van eten, toch miste ze niets. Vlees was het lekkerste voedsel dat er was, samen met de gebruikelijke hap gras en paar besjes. Bij een geluid schoten haar oren verder omhoog. Avira kat! Ze hoorde de vleugelslagen. Azurite keek omhoog en zag Dandly voor haar landen. De Avira begon meteen weer tegen haar te spreken. Azz probeerde het beetje irritatie wat ze voelde bij andere soorten te onderdrukken. 'Gaat goed hoor, en bedankt' zei ze neutraal. Echt vriendelijk kon ze nog niet echt zijn tegen deze andere kat. Dandly ging verder met praten. Ergens was het wel fijn, aan de andere kant vond ze het vervelend. 'Nee er is niets. Irmussen zijn een erg solitaire soort, dus veel anderen om me heen ben ik toch al nie aan gewend. Ik heb niets tegen jou, heus, maar het zit gewoon niet in mijn karakter' vervolgde ze. Het was ook zo, ze was absoluut niet gewend aan heel veel aandacht. Van haar eigen soort kon ze het dan nog wel redelijk goed hebben, maar al die andere katten die zich de laatste tijd mengde op de vlaktes.

Aan de ene kant vond ze deze avira een beetje irritant, maar aan de andere kant, kon ze op zich wel met haar opschieten. Azurite nam nog een hap van haar versgevangen prooi. Het verse vlees smaakte verrukkelijk. Dandly begon weer te spreken. Ze luisterde even en keek haar toen weer aan om antwoord te geven. 'Misschien leren we elkaar nog eens beter kennen. Dank je trouwens. Het zit gewoon niet zo in de soort kat, jullie Avira katten leven in grote groepen. Wij Irmussen zijn vooral solitair. Leven op ons zelf of in kleine groepjes. Daarbij is het gewoon wat ik heb meegemaakt. Alles maakt het lastig oke. Ik leef gewoon goed op mezelf, met een paar katten van mijn soort. Verder heb ik niet zo ver gezocht' zei ze eerlijk. Nog steeds wist ze nog niet helemaal hoe ze zich moest gedragen. Azz besloot maar gewoon een beetje neutraal vriendelijk te doen. Om echt goed contact te hebben was te veel voor haar. Althans, op dit moment dan. Ze was nog niet over het voorval van haar ouders heen en ze voelde zich sowieso meer aangetrokken tot haar eigen soort, of tot eenzaamheid. Dan kon ze zich nog concentreren op haar fantasie wereld. Het enige waar ze haar leven een beetje in de hand had.

Azurite nam nog een hap van haar haas. Het beestje was pas voor de helft opgegeten. Dandly gaf antwoord met een simpele 'ja'. Soms had je ook niet meer nodig dan dat. De vraag die ze vervolgens stelde verbaasde Azz even. Zou ze haar echte naam gaan zeggen? 'Blue is mijn bijnaam' zei ze tegen de kat. Ze had niet veel vrij gegeven, maar Dandly kon niet helemaal zeggen dat ze straalhard een naam had verzonnen. Vrienden noemde haar soms Blue of Azz. Blue omdat haar naar van een blauwe steen was afgeleid. 'Zeg Dandly, heb je honger?' vroeg ze aan de kat voor haar en keek haar even aan in haar blauwe ogen voor ze haar haas naar voren schoof. Azurite was fit, kon jagen zoveel ze wilde, dus ze zou het niet missen als Dandly de helft van haar prooi aannam.
*Beetje inspiloos*