Walking..

Aura

Een goudbruine pels stak scherp af tegen de donkergroene dennen bomen van het Pine forest. Ze voelde zich akelig zichtbaar, maar toch zette Aura door. Ze liep stap voor stap verder, ongemak prikte in haar vacht die ietwat omhoog gerezen was. Haar blauwgroene ogen stonden zorgelijk. Ze was niet zo groot voor een normale Nevida kat.. En ze wist dat hier grotere Nevida katten rond liepen. Ze keek om zich heen, nog altijd niet op haar gemak. Dennennaalden prikten in haar pootkussentjes. Ze kneep haar ogen half dicht, waarom was ze hier okalweer? Oja, ze wist het alweer, ze was hier omdat degene die haar verwond was nu door het sunshine forest trok. Ze kon de littekens bijna onder haar vacht voelen branden, gelukkig waren ze niet meer goed zichtbaar. Ze wou het liefst bij die ene nevida kater uit de buurt blijven, het had zelfs haar angst voor anderen veroorzaakt. Ze plofte uiteindelijk neer onder een grote dennenboom, terwijl de eerste sneeuwvlokjes van het jaar langzaam naar beneden dwarrelden. Ze zag het witte poeder langzaam neerstrijken, op weg naar de grond, om vervolgens op te lossen alsof ze er nooit geweest waren. Ze sloot haar ogen eventjes, maar opende ze weer geschrokken toen ze een luide krak hoorde, ze keek om zich heen, totdat er een schaduw over haar heen viel. Ze verstijfde en keek om.

-gelieve reacties van Nevida katten -

Dark.


Dark lag onder een grote den te slapen zijn vacht daalde en rees weer hij droomde over de duisternis in de kooien van het lab hij was misschien een van de enige die het nog had meegemaakt? hij kon niet geloven wat hij had meegemaakt en in zijn dromen werd het bijna weer werkelijkheid dat was te vreselijk hij miste iets wat hij nooit had gehad maar wist niet wat het was misschien dat juist wat hem hard maakte en onbevreesd hij had geen meelij hij had geen genade alleen begrip voor enkele ze wisten niet wie of wat ze waren meestal ze voelde zich kwetsbaar dat begreep hij want hij was het ooit geweest daarom zou hij dat juist tegen ze zeggen dat ze van zich af zouden moesten bijten. Dark wist wel dat hij niet de aardigste was of de zachtste maar hij wist wel dat hij medeleven had al was het niet veel omdat hij gewoon wist hoe het was om nietig te zijn. wie zou hem misschien begrijpen?
zijn kop kwam langzaam en dreigend omhoog en zijn ogen werden in een keer opengesperd. zijn ogen brandde als vuur maar hij bleef liggen tot dat zijn aandacht werd getrokken door een andere poes die zich door de bomen manoeuvreerde en hij moest grinniken ze zou beter moeten oppassen dus stapte hij op en liep naar haar toe achter haar en zei '' boeh!'' hij ging zitten en wachtte op de reactie daarna zei hij '' je moet je wat beter in je omgeving aanpassen je bent tenslotte een Nevida, of heb ik het fout? zijn schaduw wierp zich over haar heen.

Aura

Aura's nekharen stonden recht overeind van schrik en haar oren lagen achteruit. 'Boeh!' Klonk het. Ze had wel een meter in de lucht kunnen schieten als ze niet zo bang was geweest, het enige wat ze deed was geschrokken naar adem happen. Ze keek omhoog naar de veel grotere Nevida kater met een schuwe maar nerveuze blik. Ze klapte haar nagels voorzichtig weer in, ze waren als een reflex uitgeklapt toen ze zo erg schrok. 'Je moet je wat beter in je omgeving aanpassen je bent tenslotte een Nevida, of heb ik het fout?' Miauwde de kater, het klonk bijna vermanend in haar oren. Ze legde haar oren weer iets naar achter en keek nerveus weg. 'Het spijt me.. Ik ben niet gewend aan dit gebied.. Ik blijf niet lang..' Hakkelde ze. Wat zou de kater doen? De vorige aanvaring met een Nevida kater was niet prettig voor haar afgelopen, ze droeg er nogsteeds de littekens van, maar vooral de mentale. Hij had haar geleerd dat ze moest oppassen voor anderen, tenminste, als dat goed geleerd was. Haar blauwgroene ogen stonden nog altijd zorgelijk terwijl ze voorzichtig een blik wierp op de donkere kater. Ze hield haar kop wantrouwend laag en haar spieren waren aangespannen om te vluchten, want je weet maar nooit. Ongemak prikte in haar vacht, misschien had ze hier niet moeten rusten..

'Het spijt me.. Ik ben niet gewend aan dit gebied.. Ik blijf niet lang..' hakkelde de poes. Dark zag gelijk al dat de kat niet echt veel zelfvertrouwen had. Dat maakte hem niet veel uit of wel? Hij liep met machtige grote stappen om haar heen zwiepend met z,n staart. Terwijl hij langs haar liep stak hij af tegen de zon en maakte de schaduw die hij had bijna angstaanjagend. Toen draaide hij zijn kop naar haar om want hij had de hele tijd de andere kant opgeken voor elk andere beweging. Dark keek haar aan met zijn vuur kleurige ogen. Hij ging voor haar zitten zijn lijf stak helemaal af tegen de zon. Geen sprankje nam hij op wat een normale kat wel doet en zijn vacht laat schijnen maar daar leek het niet eens op. Bij Dark hij leek eerder een kleine duistere mist om zich heen te hebben. Hij keek de poes vermanend aan met een opgetrokken wenkbrauw. '' Ik zeg niet dat je weg moet. Ik zeg alleen dat je beter moet verbergen, vooral voor een kat zoals jij. Ik zie in een oog opslag dat je onzeker, bang en nerveus bent. Dat hoort niet! Wij zijn Nevida katten de gene die het grootst en machtigst zijn!. Andere katten zouden voor je moeten sidderen.''' Het laatste sprak hij op een dreigende toon uit en boog zijn kop vlak voor de poes '' Wij verschuilen ons in een aanval en vallen dan aan! Ik hoef mij niet te verschuilen al doe ik dat vaak in het donker, De plek waar ik het liefste zit. Maar ik ben groot en laat mij niet kisten daar zou jij ook wat beter op moeten letten.'' Hij trok zijn kop op terug en zwiepte met z,n staart hij gaf inderdaad DIE indruk, Met Dark viel niet te spotten!.

Aura

De grote zwarte kater liep op haar af, hij torende boven haar uit, dat was ze niet gewend. Normaal was ze een van de grootsten. Ze legde haar oren daarom opnieuw plat en volgde elke beweging met haar ogen. Ergens was ze blij dat haar vacht over het grootste gedeelte van haar littekens groeide. Ze liep liever niet te koop met het feit dat ze al eens verslagen was in een gevecht. Haar staart zwiepte nerveus heen en weer. De kater keek haar aan, zijn ogen leken te branden met vuur. Zijn vacht was duister als de diepste nacht, dit maakte niet dat Aura zich meer op haar gemak voelde. Ze keek dus ook weg, ze durfde hem niet goed aan te kijken. 'Ik zeg niet dat je weg moet. Ik zeg alleen dat je beter moet verbergen, vooral voor een kat zoals jij. Ik zie in een oog opslag dat je onzeker, bang en nerveus bent. Dat hoort niet! Wij zijn Nevida katten de gene die het grootst en machtigst zijn!. Andere katten zouden voor je moeten sidderen.' Miauwde de kat, de laatste woorden kwamen er zelfs op een dreigende toon uit. Aura reageerde niet, ze wist niet goed hoe ze moest reageren zelfs. De kat bracht zijn kop dichter. 'Wij verschuilen ons in een aanval en vallen dan aan! Ik hoef mij niet te verschuilen al doe ik dat vaak in het donker, De plek waar ik het liefste zit. Maar ik ben groot en laat mij niet kisten daar zou jij ook wat beter op moeten letten.' De kater trok zijn kop weer terug. Nu viel het zonlicht ook op haar vacht, dat nu goudkleurig opgloeide. Nee, ze hoorde niet in de bergen thuis, dat wist ze dondersgoed. En elke haar in haar vacht prikte met spijt dat ze hier was gekomen. Ze opende haar bek om iets te zeggen maar sloothem danweer, ze wist gewooon niet goed wat te zeggen. Ze voelde zichzelf krimpen in haar vacht, misschien ook wel met schaamte, maar ook met angst voor de kater. Ze wist dat ze gelijk had, maar een barriere van angst hield haar tegen om te reageren, zoals het zo vaak deed.

Dark zag dat de poes bang was. Dat ze bang was voor hem? Ja dat waren veel katten de laatste tijd. Hij liet zich zaken en sloot zijn ogen. Hij zei toen op een zachte toon '' Wij zijn allemaal wel eens wat onzeker he? Ik weet hoe het voelt, net alsof je ieder moment kan worden aangevallen geslagen of getrapt. Ja ik heb het ook gevoeld alleen ik was nog maar een kitten. Ik heb nog meegemaakt dat we in het lab zaten. Het was er ijskoud, donker en afschuwelijk. Die plek en de omstandigheden hebben mij zo gemaakt tot wie ik ben. Je hoeft niet angstig te zijn ik zal je toch niks doen. Ik mag je `gelukkig` want katten die ik niet mag daar doe ik heel anders tegen, zal ik je zeggen. Dus doe die oren maar weer omhoog en kijk me aan.'' zijn ogen stonden nu anders, met een glimp van medeleven. al was er iets ergens dat niet goed voelde. hij zwiepte met z,n staart over de grond en keek de poes onderzoekend aan '' Ik ben trouwens Dark, mijn naam past bij me dat zeggen veel katten die ik ken.''
Hij snapte niet waarom ze zo bang was dus hij vroeg ''Weetje? ik vraag me af.. waarom ben je eigenlijk zo bang?.'' Nieuwsgierig keek hij haar aan.

(sorry beetje laat ^^)

Aura

Aura's staart veegde nerveus over de grond heen terwijl ze naar haar voorpoten keek, nagels nog altijd ingeklapt, proberen zo min mogelijk bedreigend over te komen, ja, dat was haar strategie. Ze probeerde dat dus ook. De kater begon weer te spreken, maar zijn toon was anders dit keer. 'Wij zijn allemaal wel eens wat onzeker he? Ik weet hoe het voelt, net alsof je ieder moment kan worden aangevallen geslagen of getrapt. Ja ik heb het ook gevoeld alleen ik was nog maar een kitten. Ik heb nog meegemaakt dat we in het lab zaten. Het was er ijskoud, donker en afschuwelijk. Die plek en de omstandigheden hebben mij zo gemaakt tot wie ik ben. Je hoeft niet angstig te zijn ik zal je toch niks doen. Ik mag je `gelukkig` want katten die ik niet mag daar doe ik heel anders tegen, zal ik je zeggen. Dus doe die oren maar weer omhoog en kijk me aan.' Voorzichtig keek Aura op, het beviel haar niet echt hoe hij gelukkig zei, maar misschien liep ze toch minder gevaar dan dat ze dacht? Haar oren gingen iets omhoog. 'Ik ben trouwens Dark, mijn naam past bij me dat zeggen veel katten die ik ken.' Miauwde de kater, blijkbaar Dark hetend. 'Aura, aangenaam' Miauwde ze aarzelend, ze durfde haar blik niet meer af te wenden, maar haar blauwgroene ogen stonden nog altijd onzeker. Weetje? ik vraag me af.. waarom ben je eigenlijk zo bang?.' Vroeg Dark. Aura schrok even van deze vraag, maar inplaats van antwoord te geven, draaide ze haar kop weg, waardoor haar littekens zichtbaar werden. Ze wou het niet uitleggen, ze durfde het niet uit te leggen.

(Lol maakt niet uit )

Dark zag dat ze schrok van de vraag die hij stelde en hij zag litekens op haar vacht. zo tezien was ze onbedoeld heftig toegetakeld. hij keek er gerust naar en zuchte '' Ik zie het al, dat moet je verwerken en op een dag kun je er mee omgaan'' hij stond op en keek om zich heen
" sorry ik moet nu gaan ''en zag schaduwen trekken over de bomen het werd steeds donkerder. en donkerder. opeens was er een grote bliksemflits die alles verlichte.
het licht maakte alles wat duister en donker was geworden fel wit. in het ligt stond Dark tegenover aura zijn schaduw groot zijn gestalte onheilspellend en dreigend, er stond een grote valse grijns op zijn gezicht en zijn ogen staarde kwaadaardig. als het light was was Dark aardiger, begripvoller. maar als het duister naderde en zich in zijn greep had kon hij niet anders dan zichzelf zijn. hij torende boven aura uit die daar hulpeloos en bng op de grond lag.
Dark,s stem was anders. De stem was nu vervangen door een monsterlijke klank '' let goed op jezelf Nevida, Aura ik denk dat er hier wel meer op de loer ligt dan alleen de gene die je heeft aangevallen. Dark sloeg zijn nagel uit en liet zijn kop dreigend zakken. hij siste als een slang tussen zijn tanden door zijn ogen stonden ijskoud. de woorden leken gif te bevatten. ''als het duister valt denk ik niet dat je ooit nog ergens veilig bent *Gna gna gna!*''

Aura

Ze kneep haar ogen dicht, wachtte nerveus af. 'Ik zie het al, dat moet je verwerken en op een dag kun je er mee omgaan' Miauwde Dark en hij zuchtte. Aura slikte eventjes maar keek toen verrast op, begreep.. hij het? Een waterige glimlach verscheen in haar gelaat en ze keek hem aan, misschien hoefde ze hem toch niet zo te vrezen als ze dacht? Tenminste, dat dacht ze, niets was minder waar. 'Sorry ik moet nu gaan,' Miauwde Dark als vervolg. Geschrokken keek Aura om zich heen, schaduwen kwamen dichter, werden verstikkender. Het werd duister om haar heen. Ze legde haar oren opnieuw plat in haar nek. Wat gebeurde er?! Ze kwam half overeind. Plots werd alles verlicht door een bliksemschicht. Geschrokken duwde Aura zich even tegen de grond aan, bang dat er iets zou vallen. De rollende donder liet de aarde trillen. Maar er was geen vervolg? Geen anderen bliksemschichten? Ze keek voorzichtig omhoog, in twee kwaadaardig fonkelende ogen. Een valse grijns had zich op Darks gezicht voltrokken. Hij torende nu nog dreigender boven haar uit. 'let goed op jezelf Nevida, Aura ik denk dat er hier wel meer op de loer ligt dan alleen de gene die je heeft aangevallen.' Miauwde Dark, zijn stem monsterlijker dan ooit te voren. Aura's ogen werden groot van angst en ze hield haar adem in toen zijn klauw dichterbij kwam. Ze moest hier weg! Ze kwam overeind en landde op vier poten, om zich heen zoekend naar een uitweg, 'Als het duister valt denk ik niet dat je ooit nog ergens veilig bent' Een duister gelach vervolgde. Aura zette een stap achteruit, ze botste tegen de stam van de dennenboom aan waar ze die middag nog zo lekker onder had geslapen. Nu zat ze hier met een gevaarlijke gek. Ze klapte haar nagels uit, voor de zekerheid. Veel ervaring met vechten had ze niet, maar ze kon het toch beter proberen? Maar toch, haar houding verried haar onzekerheid, haar angstgeur was van verre te ruiken. Haar nekharen stonden recht overeind en ze keek nog steeds paniekerig om zich heen. Zoekend naar een uitweg, een uitweg veilig weg van Dark, veilig weg uit dit bos waar de kou in haar vacht sneed.

Dark was niet meer dark zoals hij was en dat was hij ook niet meer van plan. wat nou medeleiden?! wat nou medeleven?!! hij was het nu zat tenminste hij was het niet zat het duister was het zat! hij was er klaar mee met aardigheid berijkte je niks hij zou de machtigste nevida kat waorden van het hele woud! hij keek boosaardig op de poes neer en lachte vals hij genoot van haar schroeiende angst. hij dacht niet meer verder na. hij zag dat de poes haar nagels uitstak voor een gevecht > Kansloos kleine poes mwahaha!< dacht hij en zijn grote klouw hing met grof geschut in de lucht hij raakte haar gezicht vol op waar het bloed zichtbaar werd. Dark stak zijn kop machtig in de lucht en sprong op hij verdween in het duister. '' kleine poes, ik weet zeker dat jij veel meer in je hebt dan dit bange gedoe, ik heb mijn eigen groep waar ik dat bij de gene opleid tot sterke en grote warrior,s strijders strijders van de nacht. ze heten de scars. sluit je bij me aan. sluit je bij me aan en je zult nooit meer in angst leven!'' dark zat onder een struik achter haar en vloog bijna als een evira over haar haan zijn nagel schrampte haar oor. toen draade hij zich vliegensvlug om en keek dreigend uit zijn ogen. Dark ziepte ongeduldig met z,n staart. '' wat word het?!'' hij was amper te zien in het donker en de mist die was verschenen. '' wee dat je keus afhangt van wat je toekomst is, weet dat ik het niet zal tolereren als je me.. afweisd! '' het laatste woord sprak hij met een geslepen toon. Dark keek duivels op haar neer.


(sorry deze pc heeft geen spellings controlle ^^'' sorry daar voor)

Aura

Aura kneep haar ogen dicht en wachtte op wat komen ging. Ze zag nog voordat ze haar ogen sloot dat een grote klauw zich ophief, om vervolgens vernietigend neer te komen. Brandende pijn sneed door haar gezicht heen toen de klauw zich in haar vel begroef. Haar bloed spetterde op de grond neer. "Kleine poes, ik weet zeker dat jij veel meer in je hebt dan dit bange gedoe. Ik heb mijn eigen groep waar ik dat bij degene opleid tot sterke en grote Warriors, strijders, strijders van de nacht! Ze heten de Scars, sluit je bij me aan. Sluit je bij me aan en je zult nooit meer in angst leven!" De woorden klonken dreigend in haar oren, ze galmden na. Angst vloeide door haar aderen terwijl ze om zich heen keek, waar was hij gebleven? Plots verscheen er een donkere schaduw, pijn vloeide uit vanaf haar oor. Hij had haar weer geraakt. Zo snel als ze kon draaide ze zich om, haar nekharen overeind, haar nagels uitgeklapt. 'Weet dat je keus afhangt van wat je toekomst is, weet dat ik het niet zal tolereren als je me.. afwijst!' De woorden klonken dreigend in haar oren. Maar ze wou niet bij een groep! Ze wou alleen rondzwerven! Woede begon zich langzaam door haar lichaam te verspreiden, het brandde in haar aderen. Ze kneep haar tanden op elkaar en sprong daarna naar voren. 'Nee!' Het kwam er bijna wanhopig uit. Met uitgestrekte nagels gaf ze Dark een klap in zijn gezicht. Half struikelend kwam ze neer op de grond en keek even angstig om. Wat had ze gedaan? De woede was verdwenen, de angst was terug. 'S-sorry' Stamelde ze geschrokken, maar daarna zette ze het op een rennen. Haar goudbruine vacht nog steeds bebloed. Ze rende zo snel mogelijk als haar poten haar konden dragen. Haar poten trommelden dof op de grond. Takken streken langs haar vacht, ze moest hier weg, ze moest terug naar haar eigen gebied. In de verte kon ze al het einde van het Pine forest zien, ze was er bijna!

Dark keek dreigend op haar neer en had een grote grijns op zijn gezicht hij genoot van haar doods angst. Hij lachte tot ze met haar poot zijn gezicht raakte ze had haar nagels uitgestoken en het raakte hem volop. Dark voelde het prikken en hij begon nu echt boos te worden. '' Je gaat er aan jij! ja dat ga je!'' maar Aura vluchtte weg met de doodsangst die ze meedroeg. Ze rende voor haar leven. Ze rende en rende. Maar Dark wachtte nog even en kreeg grote grimas lach op zijn gezicht. Hij galmde haar achterna '' [i] Vlucht maar! Ik zal altijd achter je lopen. En een spelletje? O, daar heb ik wel zin in!!'' Hij sprong omhoog en zette de achtervolging in. Dark rende en rende hij denderde over de grond van het woud. Hier was hij het liefst samen als bij de Great Rock zijn thuis basis.
Ze waren bijna bij het eind van the Pain forest maar voor Aura te laat. Dark nam een grote machtige sprong, hij lande met een klap op Aura en groef zijn nagels in de rug en schouders van haar, met zijn nagels ver uitgestoken. Ze stonden nu stil. Hij liet zijn kop langzaam zakken tot vlak bij haar oor hij zei '' The Scars group is vanaf nu jou thuis. Als je vlucht als je ook maar denkt om weg te glippen om maar het kleinste beetje verzet te tonen. Zal ik mijn krijgers opdracht geven om je te laten leiden. Je zo te laten leiden dat je smeekt om vermoord te worden.'' Hij lachte gemeen en genoot van de levenshelse weg die ze zou gaan leiden. hij kon niet genoeg krijgen van de pijn in haar liefdevolle hart.

(Omg! Ik ben echt erg XD)

Aura

Haar hart klopte diep in haar keel terwijl ze Dark's stem nog achter zich hoorde. 'Je gaat er aan jij! Ja dat ga je!' Ze kneep haar ogen dicht, ze wou het niet horen. Ze vluchtte weg. 'Vlucht maar! Ik zal altijd achter je lopen. En een spelletje? O, dar heb ik wel zin in!' Ze kon hem achter zich horen en ze dwong zichzelf tot een extra sprint, voor het eerst in haar leven wenste ze dat ze een Irmus kat was, die konden sneller rennen dan zij, sneller dan hij! Haar poten brandden van vermoeidheid, waar was ze in terecht gekomen? Hoe kon dit gebeuren? Plots verscheen er een enorm gewicht op haar schouder bladen. Met een klap die alle lucht uit haar longen sloeg werd ze op de grond geduwd. Geschrokken hapte ze naar lucht en ze legde haar oren plat in haar nek, nee.. Dit was het dan, haar einde. Ze kneep haar ogen dicht. 'The Scars group is vanaf nu jou thuis. Als je vlucht als je ook maar denkt om weg te glippen om maar het kleinste beetje verzet te tonen. Zal ik mijn krijgers opdracht geven om je te laten leiden. Je zo te laten leiden dat je smeekt om vermoord te worden.' Klonk een gemene stem vlak bij haar oor, een stem die de rillingen over haar rug liet lopen, vervolgt door een lach, een lach die haar oren liet suizen. 'Nee.. Laat me los..' Miauwde ze nog zachtjes en hulpeloos en ze probeerde zich nog los te worstelen met de laatste energie die ze nog had. Ze mocht dan wel snel angstig zijn, maar een vechter was ze wel, ze gaf niet snel op. Ook al wist ze dat het hulpeloos was. Een zacht gejammer ontsnapte uit haar keel.

Dark moest lachen om haar gejammer. Hij drukte zijn nagels nog dieper in haar, waardoor er bloed verscheen 'Nee.. Laat me los..' zei aura hulpeloos Maar Dark keek als duivel op haar kop neer en hijgde met zijn verstikkende adem in haar gezicht. Zijn woorden waren als klauwen die in je sloegen. Zijn stem leek van een kat uit the Dark forest. En zijn klauwen waren net messen. Dark,s stem was als vuur dat door het ijs brak '' Ik vraag je niks meer dit is vanaf nu voor jou een bevel. Jij zult mij volgen al wil je liever dood! Want doden zal ik je jammer genoeg niet, dat is ten eerste veel te makkelijk en anders heb ik helemaal niks meer aan je! Als ik dat al had gehad.'' Zijn tanden blikkerde in het koude light van de net aan doorkomende zon. De zon van normaal was warm en vol vreugd. Maar nu hier was hij door de ijskoude mist bijna wit en ijskoud. Opeens was er nog een grote donder te horen en begon het langzaam te regenen. '' Dit hier is mijn gebied en element! Hier zal je me niet verslaan nu en nooit niet. Als je denkt dat je O zo,n slecht leven hebt weet ik zeker dat dat nog pittig voor je meevalt als je mij was, dan was je nooit zo bang en kwetsbaar geweest. Ik heb geleerd van mijn fouten en zal katten laten zien dat ik meer ben dan alleen mijn verleden.'' Dark bracht zijn kop nog dichter bij haar oor '' Jij gaat Bij The Scars en je zult me dienen je zult op je knieën gaan. En het kan me niet schelen wat je er van vind!.'' nu brak de hemel open het begon hard te waaien en te stormen. de regen kwam als pijpenstelen naar beneden. Flitsen verlichtte hemel onheilspellend. De donder dreunde de grond en Dark,s zijn dag kon niet meer stuk!

Aura

De koude aarde onttrok al de warmte uit haar vacht, maar ze weigerde toe te geven aan de Dark. Ze weigerde om lid te worden van zijn groep, ze wou niks met groepen te maken hebben. Ze voelde bloed uit haar wonden sijpelen terwijl ze zich alsnog omhoor probeerde te hijsen. 'Ik vraag je niks meer dit is vanaf nu voor jou een bevel. Jij zult mij volgen al wil je liever dood! Want doden zal ik je jammer genoeg niet, dat is ten eerste veel te makkelijk en anders heb ik helemaal niks meer aan je! Als ik dat al had gehad.' Zijn stem klonk duister en Aura legde haar oren plat in haar nek en ze kneep haar ogen eventjes dicht. Regen tikte op haar vacht neer. Haar eerst zo goudbruine vacht was nu vies en donker van de modder, een vreselijk gevoel. Haar zeeblauwe ogen waren groot van angst. Ze liet Dark doorpraten, de woorden gingen door merg en been. 'Dit hier is mijn gebied en element! Hier zal je me niet verslaan nu en nooit niet. Als je denkt dat je O zo,n slecht leven hebt weet ik zeker dat dat nog pittig voor je meevalt als je mij was, dan was je nooit zo bang en kwetsbaar geweest. Ik heb geleerd van mijn fouten en zal katten laten zien dat ik meer ben dan alleen mijn verleden.' Zijn stem werd weer luider. 'Jij gaat Bij The Scars en je zult me dienen je zult op je knieën gaan. En het kan me niet schelen wat je er van vind!' Aura kneep haar ogen half dicht. 'Ik zal je nooit als leider accepteren.. Nooit.. En eens zal ik ontsnappen.. Je kunt me niet onder controle houden.' Ze blies zachtjes tussen haar woorden door. Als hij dacht dat ze het zo snel zou op geven, dan had hij het mis gehad. Weer probeerde ze onder zijn klauwen vandaan te komen, maar uiteindelijk bleef ze vermoeid liggen. Haar ogen glazig, maar nog wel met een vurige woede erin brandend. Ze zou nooit voor hem buigen.. Nooit.

Dark keek op aura neer terwijl hij haar nog steeds had vast geklemd. hij zou haar niet in zijn eentje mee krijgen de kans was te groot dat ze ontsnapte dus hij had een plannetje. Dark verslpte zijn greep maar fluisterde uiterst dreigend in haar oor '' haal het niet in je hoofd om een fin te verroeren!'' hij ging langzaam van haar af en liet een laag dreigend gegrom naar haar horen. hij draaide om haar heen en bleef laag bij de gronde terwijl hij naar de voorkant van haar liep zijn ogen stoken in de hare hij siste om te waarschuwen dat ze niets maar dan ook niets moest doen. zijn oren lachen naar achter en hij snouwde dreigend naar haar.
toen egoowde (hoe schrijf je dit? XD) hij door de omgeving: '' Broken!! kom naar je meester, nu!''.



Broken lag onder een boom te slapen zijn vacht rees en daalde. hij droomde over mooie dingen en leuke dingen, tenminste wat hij leuk vond..
tot hij wakker werd en zijn kop langzaam ophief en zijn oren spitste hij had het goed gehoord!. hij stond vliegensvlug op en zag een kleine mus niet ver van de boom vandaan en Broken liet zich in een jacht houding zakken. 3.2.1.! Broken wilde net de aanval inzetten toen hij een helse stem door de bossen hoorde wat de vogel op deed schrikken en wegvloog. Broken keek gefrustreerd naar de vogel die wegvloog, dat was zijn middag eten! maar goed hij keerde zich naar waar het geluid vandaan was gekomen. het was pokken weer en Broken wist dat zijn meester bezig was maar niet dat hij zich er mee moest bemoeien. '' Broken!! kom naar je meester, nu!''. meteen rende hij gehoorzaam op het geluid af. toen hij daar was aangekomen doemde hij letterlijk op uit het duister en zag een kleine bruine poes. hij boog nederig zijn kop voor zijn meester en vroeg '' waar kan ik u mee van dienst zijn meester?'' hij hield zijn kop nederig laag en wachtte op antwoord.





'' Broken eindelijk daar ben je!, wij moeten deze poes naar The Scars brengen of ze dat nou wil of niet blijf achter haar lopen en je moet zo dreigend mogelijk overkomen om haar zo bang mogelijk te maken.'' het laatste zei Dark fluisterend zodat de poes het niet kon horen. hij draaide zich om en ging de katten voor met een zwiep van zijn grote staart terwijl de regen op zijn vacht tikkelde.



Broken luisterde naar zijn meester en keek hem nieuwsgierig aan. toen hij had gehoord had wat hem te doen stond zakte hij een beetje in en keek onheilspellend naar de poes. het was vast een nieuw lid voor The Scars alleen deed zijn meester wel een beetje raar door het zo dreigend te doen, maar ja. hij moest doen wat hem gezegd werd en anders werd meester boos en dat wilde Broken niet dus ging hij achter de poes staan en spotte '' kom op lopen kleintje we hebben niet de hele dag de tijd!''.

Aura

Ze moest blijven liggen van hem. Waarom? Ze wist het niet, maar ze was er totaal niet gerust op. Maar toch bleef ze liggen, uit angst. Maar de koppige uitdrukking op haar gezicht bleef. Een andere kater verscheen. gè-wèl-díg Ze wisselden snel wat woorden, Aura spitste haar oren maar kon het niet verstaan. De regen verzoop haar vacht en vermengde zich met het bloed en de modder die er al op zat. Het spoelde weg en haar goudbruine vacht verscheen weer terwijl het drabje van haar vacht droop. Langzaam kwam ze overeind, haar poten trilden nog steeds iets maar ze wou zich niet laten kennen, niet meer. Het had haar al vaker in de problemen gebracht. Der klauwen had ze nog steeds uit geklapt, ze wou dreigen dat ze niet bang was om ze te gebruiken, maar niks was minder waar. Ze hield niet van vechten. Ze zag dat Dark voorop liep en de nieuwe achter. 'Kom op, lopen kleintje, we hebben niet de hele dacg de tijd!' klonk een spottende stem achter haar. Met overeindstaande nekharen en platgelegde oren keek Aura terug, 'Blijf uit mijn buurt griezel!' Blies ze fel, al verrieden haar ogen haar angst. Langzaam liep ze mee, met een ongelukkig uitdrukking op haar gezicht. Haar staart sleepte door de modder en haar klauwen lieten kleine groeven achter in de aarde, omdat ze ze uit frustratie niet had ingeklapt. 'Als je denkt dat ik me zomaar over geef Dark.. heb je het mis..' Gromde ze tussen haar tanden door, onverstaanbaar voor iedereen behalve zijzelf. Ze keek om zich heen, op zoek naar een uitweg, kon ze nog ergens vluchten? Ze dacht er even over na om die nieuwe kater een haal over zijn gezicht te geven. Maar ze wist dat dat een gevecht was die ze niet zou kunnen winnen.

BROKEN

Broken liep achter de poes aan en keek haar gemeen in de rug zijn ogen staken in haar huid ze zou weten dat hij naar haar keek,'Blijf uit mijn buurt griezel!' blies de poes fel. '' oehh!! we hebben hier een pittig poesje aan de haak geslagen haha!, kun je nog meer? of heb je aleen een grote mond?.'' Broken kwam naderbij en zwiepte met zijn staart over haar rug en hij siste uitdagend. hij wist dat ze niks zou doen ze zou het nooit winnen.


Dark

Dark liep door en dacht aan hoe hij dit verder zou gaan doe in iedergeval zou hij haar eerst naar de Great Rock brengn en daarna zag hij wel verder. 'Blijf uit mijn buurt griezel!' hoorde hij opeens van achter en hij lachtte om haar onbegonnen moedigheid.'' oehh!! we hebben hier een pittig poesje aan de haak geslagen haha!, kun je nog meer? of heb je aleen een grote mond?.'' zei Broken later en Dark draaide zijn kop om en zag de zwaai van Brokens staart en dat hij dichter in de rij was gekomen op Aura. geérgerd blies hij tegen Broken '' Broken wat had ik je gezecht!? achter aan de rij jij!'' hij keek fel naar zijn trouwe volgeling met boosheid in zijn ogen maar je kon er ook een geamuseerde blik in vinden. daarna liep hij weer door ze waren opweg, opweg naar de Great Rock waar het leven van de poes total zou veranderen. toen verdwenen ze in het duister.
(doe het even zo)
Broken zag dat zijn meester boos was en trok zich trug in de rij, nee meester mocht niet boos worden. toen volgde hij zijn meester gedadelijk.


(we gaan inderdaat verder bij de Great Rock )

Aura

Haar nekharen stonden recht overeind, ze blies nog steeds zachtjes tussen haar tanden door en ze had haar bovenlip opgetrokken, alleen alles aan haar verried haar angst, haar houding, haar geur, haar ogen. Waar was ze terecht gekomen. Ze hield haar kop laag, alsof ze door de grond wou zakken. Ze wou hier niet zijn, niet bij hen. Ze keek angstig om zich heen terwijl ze door liep, totdat ze Broken's stem hoorde als reactie op haar dreigement, voorzichtig keek ze op, in een poging nog dreigend te lijken trok ze haar bovenlip weer op en blies ze weer. 'Oeh! We hebben hier een pittig poesje aan de haak geslagen,' Begon Broken, om vervolgens te lachen, 'Kun je nog meer, of heb je alleen een grote mond?' Het klonk spottend. Hij spotte met haar, hij daagde haar uit. Maar Aura draaide zich weer om, ging er niet op in, 'Laat me met rust..' Murmelde ze zachtjes, 'laat me gewoon gaan..' Dark draaide zich om, meteen kromp Aura een klein beetje ineen, was hij kwaad geworden van haar snauw tegen Broken? 'Broken, wat had ik je gezegd?! Achteraan in de rij jij!' snauwde Dark. Daarna liep hij door. Na een lichte aarzeling liep ze door, nog altijd om zich heen kijkend naar een ontsnappings mogelijkheid, er moest toch iets zijn? De duisternis leek verstikkend voor haar, maar het bijzijn van Dark en Broken was nog verstikkender. Stilletjes liep ze met hen mee, haar ontsnapping zou nog wel komen, Dark kon haar niet eeuwig bij zijn groep houden, ooit zou zijn aandacht verslappen.