Scythe
Het was een donkere nacht, het enige licht kwam van de maan, die scheen helder bij Little Brook. Een muis zat bij het stroompje te drinken, plots hoorde hij iets en zijn muizen oortjes bewogen. De muis wachtte maar er gebeurde niks en boog zich weer neer om te drinken. Achter hem openden zich 2 amberkleurige oogvormige bollen. Het was stil, de muis kon niet zien hoe de ogen van de kater glinsterden. De gedaante bewoog niet en keek naar de muis. In een seconde sprong de kater op de muis en haalde snel uit. Het was raar, wat eerst leeg leek op die ene muis na, was niet zo. Nu was een stervende muis en een hongerige kater op die plek. De kater haalde nogmaals uit en de muis stierf. Nu keek de kater naar boven, richting de maan. Scythe zuchtte de muis was klein te klein om zijn honger te stillen. Hij begon dus langzaam van de muis te eten en ging toen naar het water. Zijn ogen glommen in het water. Hij was een schaduw-loper, zo noemde hij zichzelf, de naam van zijn soort was hij vergeten, hij had er ook niet zoveel mee. Scythe rekte zich uit nadat hij een beetje water had gedronken, het bloed op zijn klauwen liet hij, dat was als een teken dat hij niet bang was te jagen of te doden, maar zoals elke kat wel eens zich voelde, had hij soms angst in zich dat hij het was die een keer zou sterven. Scythe stond op en maakte zich klaar om te versmelten met de schaduw die als een helpende hand was bij de jacht. Scythe sloop, snoof en speurde. Hij bleef door lopen tot hij een mals sappig konijn had geroken. Zijn honger won en hij ging sneller rennen op weg naar het konijn. Hij zag het konijn, rook het en proefde het bijna. Scythe keek van een afstand en liep naar het konijn. Het konijn hoorde hem en rende weg, Scythe rende erachteraan door de schaduwen. Het was een vermoeiende tocht tot het konijn bij de rivier in de val was gelopen. Scythe hongerig en fel, sloot hem in een hoekje. Het konijn probeerde er langs te rennen alleen viel in het water. Scythe zuchtte en begon met rennen met de rivier mee. Na velen meters was het verdronken konijn bij de oever van de rivier en Scythe trok hem erop. Hij keek gulzig naar het konijn en begon te eten. Het was erg waterig maar het had een goede smaak, hij at niet heel vaak, voornamelijk sloop hij rond, zag dingen die hij wou zien of die hij niet hoorde te zien, hij leefde van zijn vrijheid. De heerlijke vrijheid, de onzichtbaarheid. De omhelzing van de schaduwen. Overdag lag hij vaak in een boom om s´nachts weer tot leven te komen. Hij ging op weg naar zijn schuilplaats op dit moment. Alleen voordat hij er was, rook hij het. De geur, dat aroma, die stank wees op 1 ding. Vreemde katten. Scythe zou ze verrassen, laten schrikken en dan lekker hard lachen en desnoods nog wegrennen. Voor het geval ze zijn bloed konden drinken en of hem wouden vermoorden. Niks was beter dan keihard lachen en woedende katten achter je aan voor het slapen gaan. Scythe klom snel een boom in en wachtte af, later zou hij ze keihard laten schrikken. Verstopt in de schaduwen van de boom lag hij daar te loeren. Daar kwamen ze!
