Scars that never heal..

Yoru

Zijn groene ogen zaten dichtgeknepen
terwijl zijn poten hem zo snel en ver mogelijk als ze konden droegen.
Zijn pootkussentjes waren ruw en pijnlijk, maar hij hield niet op. Hij
bleef rennen. Ver weg, zo ver als maar kon. Maar toch bleef hij
opgesloten in zijn herinneringen, die hem zoals altijd pijnlijk uiteen
scheurden. Hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij zichzelf tot een
extra sprint dwong, zijn poten schreeuwden om rust. Maar hij negeerde
het, dat deed hij wel vaker. Dit had hem al wel eens blessures
opgeleverd, maar niks ernstigs. Helaas, misschien was hij dood beter af. Yoru murmelde wat binnensmonds terwijl hij zichzelf verder dwong. Hij was mager, maar dat kwam omdat hij er net een blessure op had zitten, hij had niet kunnen jagen. Hij had een keer gelukkig nog een karkas gevonden. Maar nu was zijn poot weer genezen en kon hij doorlopen. Plots verdween de aarde onder zijn poten en hij landde een paar meter lager, in een laag stroompje. Hij opende zijn ogen en keek om zich heen. Hij was blijkbaar bij Seasonal river terecht gekomen. Het water begon weer een beetje op gang te komen. De rivier had de hele zomer lang droog gestaan. Hij sloot zijn ogen en genoot eventjes van het verkoelende effect dat het water had op zijn poten. Zijn pootkussentjes gaven een brandend gevoel weer dat langzaam geblust werd. Maar toch, het waterpijl bleef stijgen, had hij het nou net verkeerds getroffen. De golven werden hoger. Hij sprong uit het water toen zijn buikvacht nat werd. De winter kwam eraan, de koude tijd. Hij had het wel kunnen verwachten, maar toch. Het leek nog zo ver weg toen de herfst begon, maar toch, de seizoenen gingen blijkbaar sneller dan dat hij dacht. Hij keek nog eventjes naar het klotsende water en likte zijn poten droog. Daarna begon hij weer langzaam te rennen, om vervolgens steeds sneller te gaan.

Snelle passen. Lange poten die snel onder een rank lichaam voortbewogen. Twee prachtige blauwe ogen die de horizon afstaarde. Azurite hield stil om even op adem te komen van haar lange tocht. Rennen over de eindeloze savanne was een van haar favoriete bezigheden. De blauwe veertjes in haar vacht wapperde in de wind. Het begon koeler te worden, de winter was in aantocht. In de bossen vielen de bladeren van de bomen, maar op de savanne was het dragelijker. Azurite wist van de andere soorten katten, haar blauwe ogen schoten even vuur. Een van die katten was verantwoordelijk voor de dood van haar ouders. Irmus katten waren nooit de beste vechters geweest, maar hun lenigheid en snelheid was niet te evenaren. Behendig schoot ze voort tussen de graspollen door. In deze tijd van het jaar zag het gras er nog dor uit, maar dat maakte haar als onzichtbaar. Ze bereikte een dicht begroeid stuk met een lage boom en liet zich zijwaarts neervallen in de schaduw. Wat nou als ze scherpe en sterke klauwen had als de Nevida en vleugels als de Avira. Wat zou dat maken? Een super kat? Haar verlangen ging niet naar macht, nee, het was het gevoel van het vliegen en het idee van de kracht die ze zou kunnen bezitten. Azurite was niet de kat die om de macht vroeg. Haar wereld was genoeg. Ze stond op, schudde haar vacht even uit en rende richting de Seasonal river. Toen ze er in de buurt kwam hoorde ze dat het water alweer begon te stromen, maar iets anders deed haar de rivier vergeten. Ze zag een andere Irmus, een bruine kater. Dit was de eerste kat van haar eigen soort die ze in dagen had gezien en dus twinkelde haar ogen lichtelijk vrolijk. Met een lichte tred liep ze naar hem toe en knikte even. 'Hey' zei ze redelijk vriendelijk.

Yoru

De wind begon weer aan zijn vacht te trekken terwijl hij snelheid begon te maken. Het heerlijke gevoel, het gevoel waar hij op leefde, was het gevoel dat hij iets kon, iets waar hij goed in was. Dit gevoel liet de spoken uit zijn verleden eventjes verdwijnen, hem eventjes ontspannen. Het gaf hem eventjes de rust die hij nodig had, maar dit duurde nooit lang. Het duurde nooit lang totdat het weer terug was, het pijnlijke gevoel van afwijzing. 'Hey' Klonk het achter hem. Yoru vocht eventjes met de verleiding om door te rennen, de stem achter hem te laten. Het was echt verleidelijk, hij wou niet praten, met niemand. Maar toch, zijn poten remden af en al snel was hij tot stilstand gekomen. Zijn poten schreeuwden het eventjes uit van de pijn door de plotselinge stop en het voelde eventjes alsof zijn toch al gevoelige pootkussentjes uiteen gescheurd werden. Hij keek om, het was een Irmus, net zoals hij. Maar gaf dat hem een reden tot vertrouwen? Hij keek haar dus wantrouwend aan, 'Hallo' Miauwde hij terug, zijn oren iets achteruitgevouwen uit ongemak. Wat moest hij hier nou weer mee? Hij keek haar aan, zijn groene ogen wantrouwend, maar er zat ook een emotie achter die niet te lezen viel, een mengeling van vele emoties, angst, nervositeit, wantrouwen. Het viel niet te beschrijven. Zijn donkere vacht viel wat meer op dan degene van de andere Irmus, maar het kon hem niet veel meer schelen, vermoeidheid begon zijn tol te eisen na zoveel rennen.

Azurite deed een stap dichterbij. Zijn antwoord verraadde zijn nervositeit, zijn wantrouwen. Voor Azz leek het vreemd een andere Irmus niet te vertrouwen, maar ze kon als geen ander begrijpen dat hij daar waarschijnlijk zijn redenen wel voor had. 'Azurite, jij?' vroeg ze op dezelfde toon. Hoewel ze deze keer al vriendelijker klonk. Nu ze eindelijk eens met een kat van haar soort sprak, zou ze het zeker niet laten verpesten door hem weg te jagen. Straks zou ze geen ander meer tegenkomen. Wat zou ze dan moeten? Omgaan met de andere soorten. 'Er moet zeker heel iets fout zijn gegaan als je, je eigen soort wantrouwt' zei ze hardop. Eigenlijk waren het haar gedachten, maar hij mocht het weten. Ze was altijd al vriendelijker geweest naar anderen Irmussen. Haar wereld was meer open naar hen toe. Allemaal vanwege het feit dat haar ouders niet door haar soort waren gedood, maar een ander. Als ze toch eens wist wie, dan kon ze de rest uitsluiten. Maar er waren geen antwoorden op haar vragen. Ze had ze gevonden, maar zonder duidelijke sporen. Het enige dat zeker was, was dat het geen Irmus was geweest. Maar wat was zijn reden? Waren er katten die hun eigen soort zoiets aan deden?

Yoru

Yoru had geen interesse om nog verder te spreken, maar hij kon toch niet zomaar wegrennen? Dat ging tegen zijn natuur in, diep van binnen was hij wel een vriendelijke zachte kater. Alleen deze kon op dit moment niet naar boven komen, deze zat diep van binnen, verweven in een web van schuldgevoel en herinneringen die hij nooit meer wou zien, nooit. Hij keek in de blauwe ogen van de Irmus voor hem, zo zorgeloos, zo vrij. Hij kon er bijna jaloezie voor voelen. Hij zette eventjes een pas achteruit, hij wist niet hoe hij de stilte zou moeten doorbreken, maar gelukkig, wist zij dat wel. 'Azurite, Jij?' Miauwde ze. Het koste hem eventjes een paar tellen om haar vraag te begrijpen, maar uiteindelijk gaf hij antwoord, 'Yoru', Miauwde hij lichtjes aarzelend. Weer viel er een stilte. Maar hij wou het niet doorbreken. Elk geluid kwam niet door zijn keel, hij had al zo lang niet meer met anderen gesproken. Waarom, uit angst? Hij was bang om andere piin te doen, dat wel ja. 'Er moet zeker heel iets fout zijn gegaan als je, je eigen soort wantrouwt' Vervolgde Azurite. Meteen gingen Yoru's oren naar zijn nek toe, hier wou hij het niet over hebben. Hij zette een pasje achteruit terwijl herinneringen terug vloeiden, nog altijd zo brandend en helder als altijd. Het bloed aan zijn klauwen, de zichtloze ogen van zijn broer, de kille woede van zijn ouders, de haat die ze voor hem voelden die in zijn vacht brandde. Hij moest moeite doen om niet ter plekke door zijn poten te zakken en in snikken uit te barsten. Wat moest ze wel niet van hem denken als hij dat deed? 12 Seizoenen geleden, maar alsnog leek het vers en pijnlijk. Hij kneep zijn ogen dicht om ze vervolgens weer open te doen. Wat moest hij hier nou mee. Wie was deze Azurite? Waarom moest ze de meest pijnlijke dingen opgraven?

Azurite luisterde naar zijn antwoord en knikte. Yoru, dat zou ze onthouden. Namen waren af en toe heel handig, maar je kon er ook vervelende dingen mee. Een naam was toch aan jou geschonken. Niemand had de naam die jij bezat, dus persoonlijk was het wel. Daarom had ze Dandly ook haar bijnaam Blue gegeven, in plaats van haar echte naam Azurite. De Avira kat zou haar vertrouwen eerst helemaal moeten winnen voor ze echt open zou zijn over wat er allemaal was gebeurd en wie ze werkelijk was. Haar gedachten waren even weg naar de ontmoetingen met al de andere soorten katten toen ze weer terug schoten naar de kater voor haar. Ze keek naar zijn houding en zag hoe hij reageerde op de gedachten die ze had uitgesproken. Onmiddelijk wist ze dat ze een erg gevoelige snaar had geraakt. Ergens welde een boel spijt op, die tot uiting kwamen in gestamel. 'O sorry.. ik.. ik wist echt niet dat dat iets was dat ik niet moest zeggen. Ik wilde gewoon praten. Weet je ik ben al in geen dagen een Irmus tegen gekomen en ik heb zelf ook mijn problemen' stamelde ze. Fijn, de eerste kans om met iemand van haar soort te praten en meteen verpestte ze het weer door een stomme opmerking. Haar blauwe ogen keken naar de grond. Het leek erop dat Yoru alleen wilde zijn. Misschien moest ze hem de ruimte geven die hij graag wilde. Dan zou ze hem later nog wel eens tegenkomen. Misschien was hij dan in een beter humeur, een bui waarin hij meer behoefte had om te spreken. Bij haar eigen soort was Azurite heel begripvol en vriendelijk, hoewel dat voor een buitenstaander misschien heel raar leek. Dus knikte ze nog eens naar hem en draaide zich met een sierlijke boog om. Haar lange staart zwiepte met haar beweging mee. De twee veertjes in haar vacht deinde zacht op en neer. Even aarzelde ze nog, voor ze een paar stappen vooruit zette om naar de rivier te lopen.

Yoru

Azurite maakte haastige excuses op wat ze gezegd had. Yoru legde zijn oren achteruit, ze liep weg, ze verdween over de rand van Seasonal river, blijkbaar was ze erin gelopen. Iets wat hij niet meer had aangedurfd nadat de rivier hem te hoog was geworden. Hij had er vaak bij gezeten toen het opgedroogd was. De grond was dan gebarsten en zoals hij het vroeger wel eens noemde 'grappig'. Hij was er als kitten wel eens vaker geweest. En op de een of andere manier, trok de seasonal river hem dus aan. 'H-het spijt me! Ik wou je niet beledigen!' Miauwde hij zachtjes, plots overspoelde een ander gevoel hem, eenzaamheid. De poes tegen wie hij net nog had staan was alweer weggegaan. Had hij het weer fout gedaan? Kon hij uberhaupt wel iets goed doen? Hij voelde zich schuldig, verschrikkelijk schuldig. Hij had weer iemand pijn gedaan, hij had weer iemand afgeschrokken. 'Het spijt me..' Murmelde hij nog zachtjes, de woorden kwamen als een fluistering over zijn lippen. Hij zuchtte zachtjes en draaide zich nu zelf om, zijn oren achteruit gelegd. Voorzichtig liep hij weg, nu hij zo'n tijd stil had gestaan, deden zijn poten wel pijn, ze brandden bij elke stap. Nog eventjes keek hij om naar de Seasonal river. Hij kneep zijn ogen weer dicht. Kon hij ook niks goed doen? Hij zette zijn kleine klauwen nog eventjes in de aarde. Hij keek naar ze, waar ze normaal grijs waren, leken ze nu doordrenkt in het bloed, of was dat een illusie? Een spook uit het verleden. Hij sperde zijn ogen eventjes open en sprong achteruit alsof hij door een wesp gestoken was. Hij kon geen rust vinden, niet bij zichzelf. Hij klapte zijn nagels in. Hij had het bloed van zijn broer er zo goed mogelijk af gewassen toen het gebeurd was, maar toch bleef het vies lijken. Hij schudde zijn kop eventjes, hij moest hier weg. Hij moest weer rennen.